Κάποτε υπήρχε μια "'μη" υποθετική χώρα. Στις αρχές ενός αιώνα ήταν μέσα στις 20 πλουσιότερες χώρες και φαινόταν ότι υπήρχαν προοπτικές ανάπτυξης ικανές να τη φέρουν σε οικονομικούς όρους πολύ κοντά στα αδέρφια της τους Ευρωπαίους. Είχε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό μορφωμένου πληθυσμού. Όλα πήγαιναν καλά. Παρόλα αυτά το πολιτικό της σύστημα ήταν τέτοιο που αντί να δίνει κίνητρα για ανάπτυξη, όλοι έπαιζαν παίγνια μηδενικού (ή αρνητικού) αθροίσματος με στόχο την αναδιανομή. Κανένας δεν ενδιαφερόταν για κοινό αγαθό, δεν εσωτερικοποιούσε τις εξωτερικότητες, και κάθε ομάδα έψαχνε να πετύχει τους στόχους της χωρίς να ενδιαφέρεται για τις επιπτώσεις στην κοινωνία. Το αποτέλεσμα: 80 χρόνια μετά ήταν αυτή η χώρα από την Α' κατηγορία (σε όρους ανάπτυξης) να βρεθεί στη Β'!
Τα πιο πάνω είναι μια ελεύθερη μετάφραση από Muller (1996),
Constitutional Democracy, MIT Press, σελ. 265, όπου περιγράφονται οι αιτίες κατάρρευσης της Αργεντινής από το 1910 μέχρι το 1990! Δε νομίζω όμως ότι έχουν καμία σχέση με ότι γίνεται σε άλλες χώρες, π.χ. Ελλάδα. Στο κάτω κάτω η μόνη σχέση της Αργεντινής με την Ελλάδα είναι ότι το παγκόσμιο κεφάλαιο μας έφερε και στους δυο το ΔΝΤ.
ΥΓ: Πληροφοριακά η παράγραφος για την Αργεντινή τελειώνει λέγοντας ότι κάποιοι διαφορετικοί πολιτικοί θεσμοί μπορεί υπηρετούσαν καλύτερα τα συμφέροντα της χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου