Ποιότητα Υπηρεσιών Δημοσίου

Από τη δεκαετία του '80 στην Ελλάδα δημιουργήθηκε ένα ιδιότυπο είδος δημόσιων υπηρεσιών, το οποίο χαρακτηριζόταν από χαμηλής ποιότητας τελικές υπηρεσίες, με μεγάλο κόστος για το δημόσιο ταμείο, και το οποίο χρησιμοποιούσαν τελικά άτομα με χαμηλό εισόδημα. Τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, οι αστικές υπηρεσίες από το '80 που μπορώ να θυμάμαι ήταν πάντα μπάχαλο. Στα νοσοκομεία πάντα υπήρχαν ράντζα, στα σχολεία οι καθηγητές σπάνια ασχολούνταν με τη βελτίωση των επιδόσεων των μαθητών, στα πανεπιστήμια οι διδάσκοντες μπορεί να να μην πατούσαν στο αμφιθέατρο, στις αστικές συγκοινωνίες η σαρδελοποίηση των επιβατών ήταν δεδομένη. Αυτό όμως δεν πείραζε κανέναν. Ο ιδιωτικός τομέας έλυνε όποια προβλήματα: ιδιωτικά θεραπευτήρια, φροντιστήρια και ιδιωτικά σχολεία, πανεπιστήμια της αλλοδαπής, ΙΧ αυτοκίνητα.
Ταυτόχρονα το κόστος παροχής αυτών των υπηρεσιών ήταν τεράστιο. Υπερκοστολογήσεις προμηθειών στα νοσοκομεία, 14ωρο καθηγητών για να προλαβαίνουν και τα ιδιαίτερα, ΑΕΙ/ΤΕΙ χωρίς αντικείμενο, μισθούς εκτός πραγματικότητας. Και το κόστος αυτό φυσικά καλυπτόταν με δανεικά ή πιο πριν με τύπωμα χρήματος .
Η πλειοψηφία που μπορούσε να κάνει τακτική χρήση των ιδιωτικών υπηρεσιών δεν είχε λόγο να παραπονεθεί. Οι φόροι ήταν χαμηλοί, η χρηματοδότηση των ελλειμμάτων από την αναποτελεσματικότητα του δημόσιου τομέα καλυπτόταν με δανεισμό και όλοι ήταν ευτυχισμένοι- ή μάλλον όλοι γιατί οι πραγματικά φτωχοί έπρεπε να ζήσουν με τις κακές δημόσιες υπηρεσίες. 
Η κατάσταση άλλαξε μετά το 2009. Δανεισμός τέλος. Τύπωμα χρήματος το ίδιο. Μείωση του κόστους παραγωγής δημοσίων υπηρεσιών ούτε για πλάκα (ας είναι καλά τα οργανωμένα συμφέροντα  στα νοσοκομεία, σχολεία, πανεπιστήμια, ΔΕΚΟ και όπου αλλού). Άρα τι μένει; Φυσικά επιπλέον μείωση της ποιότητας. Και το χειρότερο φυσικά είναι ότι όλο και λιγότεροι λόγω ύφεσης και μείωσης εισοδημάτων μπορούν να αγοράσουν αυτές τις υπηρεσίες από τον ιδιωτικό τομέα. Αυτό που πρέπει πλέον να περιμένουμε (και να ελπίζουμε) είναι να υπάρξει επιτέλους πολιτική πίεση (από τη μεσαία-;- τάξη) για τη βελτίωση της ποιότητας ή μείωση του κόστους παραγωγής των δημοσίων υπηρεσιών.