Τον τελευταίο χρόνο όλοι μιλάνε για την οικονομία. Αυτό το έργο το έχω ξαναδεί, είναι επανάληψη του καλοκαιριού του 1999, που πάλι ο κάθε πικραμένος είχε άποψη για fundamental και technical analysis, ήθελε να δημιουργηθεί το χρηματιστήριο παραγώγων (γιατί άραγε), να απελευθερωθεί η αγορά και φυσικά είχε εσωτερική πληροφόρηση για διάφορες μετοχές και τις πρότεινε για σίγουρο κέρδος. Και μετά; Μετά φυσικά ήρθαν οι κερδοσκόποι, τα μεγάλα κεφάλια και φάγανε τα λεφτά του κοσμάκη (sic!). Βέβαια όλοι είχαν ξεχάσει ότι ο κοσμάκης είχε μπει στο παιχνίδι για να διπλασιάσει σε μια μέρα τα λεφτά του και αν γίνεται να δει τους άλλους να φτωχαίνουν και αυτός να πλουτίζει.
Καλοκαίρι 2010: η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Αυτή τη φορά αντί για αισιοδοξία έχουμε απαισιοδοξία, κατά τα άλλα η ίδια ιστορία. Ο καθένας έχει μια σίγουρη πληροφορία για την ημερομηνία που η Ελλάδα θα κηρύξει "πτώχευση", χωρίς βέβαια να ξέρει τι είναι αυτό! Κάθε τυχάρπαστος δίνει πληροφορίες για το πότε θα δεσμευτούν οι καταθέσεις και πότε η χώρα θα φύγει από τη ζώνη του € (λέω "πότε" γιατί το "αν" για αυτό τον  κόσμο έχει προεξοφληθεί) Και ο κόσμος, όπως το 1999, αγνοεί κάθε σοβαρή φωνή, μάλλον γιατί οι σοβαρές φωνές δεν έχουν διάθεση να φωνάζουν. Τώρα το μόνο που περιμένω με ενδιαφέρον να δω είναι πώς (γιατί το "ποιος" μάλλον το ξέρω) θα κερδίσει κάποιος απ' όλο αυτό τον πανικό που δημιουργείται. Το μόνο όμως που δε θέλω είναι να ακούσω πάλι φωνές ότι με φήμες φάγανε πάλι τα λεφτά του φτωχού. Ο κόσμος (η πλειοψηφία τουλάχιστον) έχει κάνει τις επιλογές του για το ποιόν θα ακούσει και τι θα πιστέψει, άρα ας αναλάβει τις ευθύνες του.
Υ.Γ. Αυτή η ανάρτηση είναι ένα μήνυμα σε μπουκάλι που αφήνω στον ωκεανό του διαδικτύου. Νομίζω ότι σε λίγο καιρό (δυστυχώς) θα μπορώ να λέω με αποδείξεις..."εγώ σας τα είπα!"