Η πειρατεία- στην αρχή μουσικής και στη συνέχεια ταινιών, software κλπ- υπάρχει στο internet από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 (με τη δημιουργία του napster). Μέσα στα χρόνια υπήρξαν διάφορα software πειρατείας και διαφορετικοί τρόποι διαμοιρασμού αρχείων. Αυτό ωστόσο που ήταν σταθερό πάντα ήταν η εγγενής αστάθεια του μηχανισμού της πειρατείας μέσω διαμοιρασμού αρχείων. Όσο λιγότεροι είναι οι χρήστες που χρησιμοποιούν μια πλατφόρμα πειρατείας (π.χ. napster, emule, torrent trackers κλπ.) τόσο μικρότερη είναι η χρησιμότητα από τη συμμετοχή στην εν λόγω πλατφόρμα. Ο λόγος είναι ότι τόσο πιο δύσκολα μπορείς να βρεις κάποιον χρήστη που θα έχει το αρχείο που σε ενδιαφέρει ώστε να το κάνεις download. Αποτέλεσμα είναι να μη θέλουν πολλοί να εγγραφούν στην κοινότητα ανταλλαγής. Όσο οι κοινότητες ανταλλαγής μεγαλώνουν, τόσο πιο εύκολα κάποιος βρίσκει τα αρχεία που τον ενδιαφέρουν, περισσότεροι τείνουν να θέλουν να συμμετάσχουν σε αυτή την κοινότητα, αλλά αντίθετα αυξάνει η πιθανότητα να ανιχνευτεί ο παράνομος τρόπος ανταλλαγής από τις αρχές και να κλείσει η κοινότητα. Όσο το σύστημα χρήσης προγραμμάτων ή κοινοτήτων πειρατείας είναι αποκεντρωμένο- δηλ τα άτομα αποφασίζουν μόνα τους αν θα μπουν ή όχι στην πλατφόρμα/ κοινότητα- θα υπάρχουν περιοδικά φαινόμενα γιγάντωσης κοινοτήτων ανταλλαγής που αργά ή γρήγορα θα οδηγούνται στο κλείσιμο. Μόλις κλείνουν οι χρήστες θα ψάξουν μια νέα κοινότητα/πλατφόρμα η οποία θα αυξάνει σε μέγεθος σταδιακά και πάλι θα κλείσει, με τον κύκλο να συνεχίζεται.
Απ' ότι καταλαβαίνω αυτός ο κύκλος δε μπορεί να σπάσει με κανένα τρόπο. Ότι και να κάνουν οι αρχές το μόνο που θα καταφέρουν είναι να κλείνουν κοινότητες/ πλατφόρμες πιο γρήγορα, αλλά ποτέ δε θα καταφέρουν να μη δημιουργούνται. Και συνήθως οι πιο μικρές/ νέες κοινότητες το πρώτο πράγμα που έχουν είναι η πιο εμπορική μουσική/ταινίες/προγράμματα κλπ. Άρα αυτοί που πλήττονται περισσότερο από την πειρατεία θα τείνουν να έχουν το μικρότερο όφελος από το κλείσιμο κοινοτήτων διαμοιρασμού.
Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011
Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011
Οριακή Ροπή προς Κατανάλωση
Μετά την περσινή μείωση των μισθών στον δημόσιο τομέα, όλοι ανακάλυψαν τη βασική μακροοικονομική και τον κεϋνσιανό πολλαπλασιαστή: μια μείωση στο διαθέσιμο εισόδημα- μέσω μιας μείωσης στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων- οδηγεί πολλαπλασιαστικά σε μια μείωση του επιπέδου του εισοδήματος όλης της οικονομίας. Το επιχείρημα είναι- παραδόξως θα έλεγα- ακριβώς όπως το διατυπώνει ο μέσος πολίτης: μείωση μισθών συνεπάγεται μείωση των δαπανών που οδηγεί σε μειωμένα έσοδα για όσους πουλάνε τα προϊόντα τους που οδηγεί στη συνέχεια σε μικρότερες δαπάνες από αυτούς κ.ο.κ.
Φαντάζομαι ότι αφού ο κόσμος ξέρει τόσο καλή μάκρο, δε θα χρειαστεί εξηγήσω το ρόλο των προσδοκιών όταν βρισκόμαστε σε συνθήκες ύφεσης και πως μπορεί η ανάκαμψη να αργήσει αν οι προσδοκίες και το οικονομικό κλίμα δεν είναι καλό. Σε αυτή την περίπτωση, προφανώς, οι αυτόνομες ιδιωτικές δαπάνες (αυτόνομη κατανάλωση, αυτόνομη επένδυση) πέφτουν, με αποτέλεσμα ο πολλαπλασιαστής να μπαίνει με την όπισθεν και να οδηγούμαστε σε μεγαλύτερη ύφεση.
Ας δούμε επομένως κάποια στοιχεία για το οικονομικό κλίμα στην Ελλάδα από το 2003 μέχρι σήμερα. Όπως φαίνεται στο διάγραμμα η βουτιά στις προσδοκίες για το οικονομικό κλίμα στην Ελλάδα ξεκίνησε πολύ νωρίς (αρχές 2008), φτάνοντας στον πάτο πριν από τις εκλογές του 2009. Άρα η ύφεση μπορεί να είναι περισσότερο αποτέλεσμα αυτής της βουτιάς (η οποία ξαναξεκίνησε μετά το Ιανουάριο του 2010) παρά ως αποτέλεσμα των μειώσεων των μισθών.
Βέβαια για αυτή τη βουτιά μάλλον περισσότερη ευθύνη έχουν όλα τα κόμματα και τα ΜΜΕ, άρα κανείς δεν είναι διατεθειμένος να μιλήσει για τα αρνητικά αποτελέσματα της "απαισιοδοξίας".
Επίσης για προλάβω όσους θα πουν ότι η αιτιότητα πάει από τις οικονομικές συνθήκες στις προσδοκίες, σημειώνω ότι η ανάλυσή μου εδώ είναι Κεϋνσιανή, όπως και η ανάλυση της επίδρασης των μισθών στο εισόδημα...αν πάμε σε ανάλυση ορθολογικών προσδοκιών, δεν είμαι σίγουρος ότι η μείωση των μισθών οδηγεί απαραίτητα σε ύφεση.
Φαντάζομαι ότι αφού ο κόσμος ξέρει τόσο καλή μάκρο, δε θα χρειαστεί εξηγήσω το ρόλο των προσδοκιών όταν βρισκόμαστε σε συνθήκες ύφεσης και πως μπορεί η ανάκαμψη να αργήσει αν οι προσδοκίες και το οικονομικό κλίμα δεν είναι καλό. Σε αυτή την περίπτωση, προφανώς, οι αυτόνομες ιδιωτικές δαπάνες (αυτόνομη κατανάλωση, αυτόνομη επένδυση) πέφτουν, με αποτέλεσμα ο πολλαπλασιαστής να μπαίνει με την όπισθεν και να οδηγούμαστε σε μεγαλύτερη ύφεση.
Ας δούμε επομένως κάποια στοιχεία για το οικονομικό κλίμα στην Ελλάδα από το 2003 μέχρι σήμερα. Όπως φαίνεται στο διάγραμμα η βουτιά στις προσδοκίες για το οικονομικό κλίμα στην Ελλάδα ξεκίνησε πολύ νωρίς (αρχές 2008), φτάνοντας στον πάτο πριν από τις εκλογές του 2009. Άρα η ύφεση μπορεί να είναι περισσότερο αποτέλεσμα αυτής της βουτιάς (η οποία ξαναξεκίνησε μετά το Ιανουάριο του 2010) παρά ως αποτέλεσμα των μειώσεων των μισθών.
Βέβαια για αυτή τη βουτιά μάλλον περισσότερη ευθύνη έχουν όλα τα κόμματα και τα ΜΜΕ, άρα κανείς δεν είναι διατεθειμένος να μιλήσει για τα αρνητικά αποτελέσματα της "απαισιοδοξίας".
Επίσης για προλάβω όσους θα πουν ότι η αιτιότητα πάει από τις οικονομικές συνθήκες στις προσδοκίες, σημειώνω ότι η ανάλυσή μου εδώ είναι Κεϋνσιανή, όπως και η ανάλυση της επίδρασης των μισθών στο εισόδημα...αν πάμε σε ανάλυση ορθολογικών προσδοκιών, δεν είμαι σίγουρος ότι η μείωση των μισθών οδηγεί απαραίτητα σε ύφεση.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)