Δημοσκόπηση

Σήμερα αποφάσισα να κάνω μια δημοσκόπηση.Θα ήθελα από τους αναγνώστες στα σχόλια να απαντήσουν στην εξής ερώτηση: "Ποια η διαφορά ανάμεσα στο Λύκειο και στο Πανεπιστήμιο". Προσοχή όχι τόσο αν σας συμπεριφέρονται διαφορετικά, αλλά τι είναι αυτό που διαφοροποιεί τα δυο- τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά. Για να δούμε τις απόψεις σας....

Πολλαπλασιαστής

Όλοι οι "οικονομολόγοι" της TV, τον τελευταίο καιρό έχουν κάνει λάστιχο το γνωστό Κεϋνσιανό πολλαπλασιαστή. Πρέπει να αυξηθούν οι κυβερνητικές δαπάνες για να "μπει χρημα (???) στο οικονομικό κύκλωμα" και να μπει ξανά μπροστά η μηχανή της οικονομίας. Ακόμα και να μην υπήρχε πρόβλημα χρηματοδότησης των δημοσίων δαπανών (πχ στο νέο μνημόνιο να προβλέπονταν χρήματα για   Κεϋνσιανές πολιτικές) η ανάλυσή τους είναι λάθος. Ο λόγος είναι απλός: όσο υπάρχει αβεβαιότητα στην οικονομία- αβεβαιότητα για το αν η χώρα πάει σε στάση πληρωμών, αν θα μείνει στο ευρώ κλπ- ο πολλαπλασιαστής δεν μπαίνει μπροστά. Μια αύξηση των κυβερνητικών δαπανών δημιουργεί εισόδημα για τα άτομα. Κανονικά τα άτομα θα αύξαναν την κατανάλωσή τους που θα αύξανε το εισόδημα κοκ. Σε συνθήκες αβεβαιότητας όμως η αύξηση του εισοδήματος αν όχι όλη, στο μεγαλύτερο ποσοστό θα πάει σε αποταμίευση (precautionary saving). Άρα ο πολλαπλασιαστής θα είναι πάρα πολύ μικρός (αν όχι μονάδα)- δηλαδή το μόνο αποτέλεσμα στην ενεργό ζήτηση θα είναι αποκλειστικά η αύξηση των δαπανών.
Με άλλα λόγια κόφτε όλοι σας τις ιστορίες του πολλαπλασιαστή δημοσίων δαπανών- έτσι όπως είμαστε δε λειτουργεί ούτε αυτός
     

Mythbusters #2

Συνεχίζουμε στην ίδια λογική με την προηγούμενη ανάρτηση. Ο επόμενος μύθος είναι "Οι Δημόσιοι Υπάλληλοι στην Ελλάδα δεν είναι πολλοί. Στο κάτω- κάτω είναι κοντά στο μέσο όρο της ΕΕ".

Αυτό στηρίζεται στο πιο πάνω γράφημα. Όπως μπορεί εύκολα να δει κανείς, πράγματι οι δημόσιοι υπάλληλοι (ΔΥ) στην Ελλάδα είναι όσοι και στο μέσο όρο της Ε.Ε. Επίσης στην Ελλάδα οι περισσότεροι είναι στις ΔΕΚΟ παρά στον καθαρό δημόσιο τομέα. Επομένως για αυτόν το μύθο θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι αλήθεια: "Οι ΔΥ δεν είναι πολλοί" 

Υπάρχει όμως ένα μεγάλο αλλά: το δεν είναι πολλοί αναφέρεται μόνο στους σχετικούς αριθμούς. Και φυσικά δεν αναφέρομαι στο σχετικό αριθμό των ΔΥ στο εργατικό δυναμικό- αυτό έχει ληφθεί υπόψη στο γράφημα. Αυτό που δεν έχει ληφθεί υπόψη είναι πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι χρειάζονται για να παραχθεί μια μονάδα αγαθού του δημόσιου τομέα. Για τα λίγα αγαθά που παράγει ο ελληνικός δημόσιος τομέας οι ΔΥ είναι πάρα πολλοί. Με κατάλληλη ανακατομή τους ανάμεσα στις δραστηριότητες θα μπορούσε να αυξηθεί κατά πολύ και η ποσότητα και η ποιότητα των δημοσίων αγαθών. Μπορεί να σκεφτεί κάποιος το παράδειγμα των υπηρεσιών υγείας. Όποιος πάει σε ένα νοσοκομείο θα βρει περισσότερους διοικητικούς υπαλλήλους, απ' ότι νοσηλευτές. Η αιτία είναι απλή. Προσλήψεις νοσηλευτών γίνονται, αλλά μέσα στο χρόνο οι νοσηλευτές φεύγουν από τα "δυσάρεστα" πόστα και πάνε στις διοικητικές υπηρεσίες. Το ίδιο φυσικά ισχύει και στα σχολεία- όπου καθηγητές δεν υπάρχουν για μάθημα, αλλά στις διοικητικές υπηρεσίες (α'βάθμια και β'βάθμια διοίκηση και αποσπάσεις σε άλλες υπηρεσίες) καθηγητές υπάρχουν πάρα πολλοί. Και για να μην ξεχνιόμαστε σύμφωνα με τον οδηγό σπουδών που έδωσε πέρσι στους φοιτητές το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων- υπάρχουν περίπου τόσοι διοικητικοί υπάλληλοι όσοι και διδάσκοντες.

Τι σημαίνουν όλα αυτά: δεν είναι απαραίτητες οι απολύσεις (σε πρώτη φάση). Αυτό που είναι απαραίτητο είναι η αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα. Μεταφορά όσων μπορούν να φύγουν από διοικητικές δραστηριότητες σε παραγωγικές. Αν δεν είναι εφικτό για πολλούς, απολύσεις μπορούν να γίνουν μόνο σε διοικητικές θέσεις του δημοσίου (και των ΔΕΚΟ). Ταυτόχρονα μπορεί να γίνει αντικατάσταση με άτομα που θα μπορούν να αναλάβουν παραγωγικές και όχι διοικητικές δραστηριότητες. Με λίγα λόγια η εφεδρεία έπρεπε να έχει στόχευση στην παραγωγική αναδιάρθρωση του δημοσίου και όχι απλώς στη μείωση του αριθμού των ΔΥ. Βέβαια κάτι τέτοιο προϋποθέτει προεργασία δυο ετών και όχι άμεση εφαρμογή. Αλλά η κυβέρνηση μη ανοίγοντας το θέμα εδώ και 2 χρόνια έφτασε στο σημείο όπου τα πάντα έπρεπε να γίνουν άμεσα. 

Το συμπέρασμα για το μύθο σε αυτή τη φάση νομίζω ότι είναι "plausible".

Myth Busters #1

Έχει ξεκινήσει τον τελευταίο καιρό έντονη συζήτηση για τους μύθους της ελληνικής μνημονιακής οικονομίας. Με μια σειρά από post θα προσπαθήσω να θέσω και εγώ κάποιες απαντήσεις σε αυτά τα θέματα. Σε κάθε περίπτωση θα περιγράφω το μύθο, και στη συνέχεια την κριτική μου. Στο τέλος ακολουθώντας την εκπομπή myth busters θα κάνω κρίση- busted, confirmed, plausible- με μια σημαντική  ωστόσο διαφορά: το τελικό μου αποτέλεσμα θα είναι αξιολογική κρίση και δε θα στηρίζεται σε πειραματικές αποδείξεις. Ξεκινάμε λοιπόν

Μύθος #1: Η έξοδος από το την Ευρωζώνη θα βοηθήσει μέσω υποτιμήσεων την ελληνική οικονομία να κερδίσει σε ανταγωνιστικότητα.

Αφού ο μύθος μιλάει για υποτιμήσεις, θεωρώ ότι υπονοεί ανταγωνιστικές υποτιμήσεις ώστε να κερδίζει η χώρα κάθε φορά μερίδιο αγοράς. Με άλλα λόγια δεν υποθέτει ότι θα έχει ελεύθερα προσδιορισμένη συναλλαγματική ισοτιμία. Έστω λοιπόν η Ελλάδα βγαίνει από το € και ακολουθεί μια πολιτική υποτιμήσεων, ώστε να κερδίζει σε ανταγωνιστικότητα. Σε πρώτη φάση αυτό έχει ως συνέπεια την αύξηση των (σχετικών) τιμών των εισαγομένων προϊόντων- και μείωση των εισαγωγών- και ταυτόχρονη μείωση των (σχετικών) τιμών των εξαγόμενων (και άρα αύξηση των εξαγωγών). Υπάρχουν δύο σημαντικά σημεία εδώ. (ι) Αφού αυξάνουν οι τιμές των εισαγόμενων θα αυξάνεται και το κόστος διαβίωσης μέσα στη χώρα και (ιι) μια τέτοια πολιτική ενδέχεται να την ακολουθήσουν και οι άλλες χώρες.

Ας ξεκινήσουμε από το (ιι) που είναι πιο απλό. Αν η Ευρωζώνη συνεχίσει χωρίς εμάς, προφανώς η ελληνική αγορά είναι πάρα πολύ μικρή για να την αναγκάσει να προχωρήσει σε απάντηση, μέσω μιας υποτίμησης του €. Ωστόσο αν διαλυθεί η Ευρωζώνη- όπως θα είναι πιο πιθανό αν αρχίσουν οι χώρες να φεύγουν μια- μια- τότε οι μικρές οικονομίες (πχ Πορτογαλία, Ιρλανδία, Σλοβακία) σίγουρα θα αντιδράσουν με αντίστοιχες πολιτικές υποτιμήσεων. Αν όλοι οι βασικοί εταίροι υποτιμήσουν τα νομίσματά τους, στην ισορροπία κανείς δε θα κερδίσει μερίδιο αγοράς και όλοι θα έχουν μόνο το κόστος- αύξηση του εγχώριου επιπέδου τιμών. Αλλά και ακόμα αν δεν υπάρχουν εχθρικές υποτιμήσεις, υπάρχει πάντα η πιθανότητα να υπάρχουν άλλα μέτρα περιορισμού του εμπορίου που θα έχουν ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα. Τα καλά νέα είναι ότι πόλεμος συναλλαγματικών ισοτιμιών-όπως περιγράφεται πιο πάνω- δεν έχει παρατηρηθεί τα τελευταία 50 χρόνια. Τα κακά νέα είναι ότι τελευταία φορά που όλοι συμφωνούν ότι έγινε ένας τέτοιος πόλεμος ήταν μετά την κρίση του 1929- μια κρίση που μπορεί να έχει πολλές ομοιότητες με τη σημερινή (δες επίσης http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2009/mar/17/g20-globalrecession).

Αν πάμε τώρα στο (ι). Το επιχείρημα για ανταγωνιστικές υποτιμήσεις προχωράει και λέει: η αύξηση των τιμών των εισαγόμενων δε θα επηρεάσει τα φτωχά νοικοκυριά- θα αυξηθούν οι τιμές των ipad- δηλ. εισαγόμενα-, αλλά θα πέσουν οι τιμές των τροφίμων- εγχώρια παραγωγή. Σε αυτό το σημείο γίνονται ταυτόχρονα δυο μεγάλα λάθη. Πρώτων τα εισαγόμενα προϊόντα υψηλής τεχνολογίας δεν είναι μόνο καταναλωτικά αγαθά- τις περισσότερες φορές χρησιμοποιούνται και ως ενδιάμεσα αγαθά (δες Η/Υ). Αυτό δεν ισχύει μόνο για τα αγαθά υψηλής τεχνολογίας. Για παράδειγμα φθηνά εισαγόμενα έπιπλα χρησιμοποιούνται ως παραγωγικοί συντελεστές στον τουρισμό, εισαγόμενα λιπάσματα χρησιμοποιούνται στην αγροτική παραγωγή κλπ. Και φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε και τη μεγάλη ενεργιακή εξάρτηση από το πετρέλαιο. Αύξηση της τιμής όλων αυτών συνεπάγεται αύξηση του κόστους παραγωγής των επιχειρήσεων. Με δεδομένες τις τιμές (για τα εξαγόμενά μας τελικά αγαθά) στην παγκόσμια αγορά, το βάρος προσαρμογής των τιμών προφανώς θα πέσει στην εργασία. Άρα μπορούμε να περιμένουμε και μια μείωση των ονομαστικών μισθών. 

Αλλά τι θα συμβεί με τα προϊόντα που παράγουμε. Αυτά δεν θα γίνουν πιο φθηνά με αποτέλεσμα μείωση του κόστους διαβίωσης για τους καταναλωτές τους; Σε αυτό συμφωνώ απόλυτα, μόνο που δεν είμαι σίγουρος ότι αυτοί θα είναι τα άτομα με χαμηλά εισοδήματα. Μπορεί να φαίνεται παράδοξο αλλά δεν είναι. Σκεφτείτε ότι πάτε σε γνωστό σούπερ μάρκετ πολυεθνικής αλυσίδας. Είστε μπροστά στο ψυγείο και βλέπετε δυο συσκευασίες γάλακτος: το γάλα ιδιωτικής ετικέτας, που παράγεται από γάλα αγελάδων από τις ελβετικές Άλπεις, και το εγχώριο γάλα που παράγεται από ένα εγχώριο μικρό συνεταιρισμό. Η ποιότητα είναι εντελώς διαφορετική. Το ελληνικό είναι σαφώς καλύτερης ποιότητας και όλοι συμφωνούμε με αυτό. Ωστόσο κοστίζει ίσως και δυο φορές παραπάνω. Ας μαντέψουμε ποια νοικοκυριά θα επιλέξουν το φθηνό και ποια το ακριβό…η απάντηση είναι προφανής. Να πω τώρα το επιχείρημα πιο «επιστημονικά»: τα ελληνικά προϊόντα βρίσκονται περίπου στη μέση της σκάλας ποιότητας της παγκόσμια οικονομίας. Οι ανταγωνιστικές υποτιμήσεις θα τα κάνουν (σχετικά) πιο φθηνά για τους καταναλωτές τους. Οι καταναλωτές αυτών των αγαθών (και εδώ και στο εξωτερικό) θα κερδίσουν. Ταυτόχρονα όμως τα χαμηλής και υψηλής ποιότητας προϊόντα θα είναι πιο ακριβά. Άρα θα χάσουν προφανώς οι φτωχοί και οι πλούσιοι. Άρα δε είναι προφανές ότι θα κερδίσουν οι φτωχοί.

Αν συμφωνείται όλοι το συμπέρασμα είναι BUSTED

Εκβιαστικά Διλήμματα

Ένα από τα μεγάλα πολιτικά κλισέ των ημερών είναι τα περί εκβιασμού από τον Πρωθυπουργό ή την Τρόικα. Κάθε φορά που τίθεται ένα δίλημμα, έρχεται αυτό το κλισέ. Κυρίως αναφέρεται όταν η απάντηση στο δίλημμα είναι προφανής, π.χ. ψήφιση μεσοπρόθεσμου ή στάση πληρωμών. Ακόμα όμως και αν είναι τραβηγμένο να θέτεις τέτοια διλήμματα η με κάθε τρόπο δαιμονοποίηση τους δείχνει σε μεγάλο βαθμό το πως καταλαβαίνουμε τη ζωή οι Έλληνες.

Ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνει ένας οικονομολόγος είναι ότι τα πάντα έχουν κάποιο κόστος. Και το κόστος αυτό δεν είναι απαραίτητα χρηματικό. Όταν γράφω στο blog, δεν δουλεύω και έτσι χάνω το εισόδημα που θα είχα αν δούλευα. Αν πας σινεμά δεν έχεις χρόνο για να πας για φαγητό. Αν σπουδάσεις δε θα βγάζεις χρήματα όπως οι συνομήλικοί σου που δουλεύουν. Δυστυχώς ως κοινωνία τα ξεχνάμε αυτά.

Αυτά τα ερωτήματα τα έχουν αντιμετωπίσει άπειρες φορές όσοι είχαν την τιμή να πάνε για ψώνια με μια γυναίκα. Αργά η γρήγορα τίθεται το εκβιαστικό ερώτημα: ποια από τις δύο τσάντες να πάρω; Η απάντηση 9/10 φορές είναι «φυσικά και τις δύο». Βέβαια η απάντηση αυτή αγνοεί το γεγονός ότι αν πάρεις και τις δυο δε θα υπάρχουν λεφτά για παπούτσια, αλλά πάλι το ερώτημα γίνεται εκβιαστικό και μπορούμε να το μεταθέσουμε αργότερα.

Τέτοιου τύπου ερωτήματα αντιμετώπιζαν και οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις στην Ελλάδα. Αυξήσεις μισθών ή νέες προσλήψεις; Νέες ΔΕΚΟ/ φορείς ή αύξηση των συντάξεων; Πανεπιστήμια ή Νοσοκομεία; Οι απαντήσεις σε τέτοια εκβιαστικά διλήμματα ήταν πάντα οι ίδιες: και τα δύο. Και αν αυτό φαινόταν ως η αποφυγή του εκβιασμού με μια τρίτη λύση, κατά βάση απλώς μετέφερε των εκβιασμό αργότερα.

Και πέρασαν χρόνια πολλά και το αργότερα ήρθε. Και μεταφορά στο μέλλον δεν υπάρχει. Η χρονομηχανή του χρέους δούλευε με τέτοιους ρυθμούς που τελικά καταφέραμε να τη χαλάσουμε.  Και δυστυχώς όλα τα διλήμματα γίναν εκβιαστικά. Αλλά βέβαια αν ρωτήσεις τους 300 βουλευτές και οι 300 θα σου πουν υπάρχει και άλλος τρόπος και δεν πρέπει να εκβιαζόμαστε ως κοινωνία. Η απάντηση σε αυτούς είναι: περάστε από ένα μάθημα Εισαγωγής στα Οικονομικά Ι, να μάθετε την έννοια του κόστους ευκαιρίας.

180

Για ακόμα μια φορά στο προσκήνιο η συζήτηση για ψήφιση της όποιας σημερινής συμφωνίας (αν υπάρχει) να γίνει με 180 ψήφους στη βουλή. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί. Το Σύνταγμα ορίζει στο άρθρο 28 παράγραφος 3  "H Ελλάδα προβαίνει ελεύθερα, με νόμο πoυ ψηφίζεται από την απόλυτη πλειoψηφία τoυ όλoυ αριθμoύ των βoυλευτών, σε περιoρισμoύς ως πρoς την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας της, εφόσoν αυτό υπαγoρεύεται από σπoυδαίo εθνικό συμφέρoν, δεν θίγει τα δικαιώματα τoυ ανθρώπoυ και τις βάσεις τoυ δημoκρατικoύ πoλιτεύματoς και γίνεται με βάση τις αρχές της ισότητας και με τoν όρo της αμoιβαιότητας." Απόλυτη πλειοψηφία σημαίνει 50%+1 όλου του σώματος και όχι των παρόντων. Άρα η συζήτηση για 180 ψήφους (δηλ. 3/5 του σώματος) αφού δεν έχει Συνταγματική λογική προφανώς είναι για κάποιους λόγους πολιτικά επιθυμητή.
Σε αυτή την περίπτωση ρωτάω...γιατί 180 (3/5 του σώματος); Ποιός ο λόγος να θες 60% των ψηφοφόρων για να κάνεις κάτι; Το 50%+1 το καταλαβαίνω: λέει ότι μια πρόταση παίρνει παραπάνω ψήφους υπέρ, από οποιαδήποτε άλλη πρόταση ή συνασπισμό προτάσεων, δηλ. κερδίζει οποιαδήποτε πρόταση  σε διμερή σύγκριση. Το 180 δεν το καταλαβαίνω. Γιατί όχι 200; Γιατί όχι τόσους βουλευτές ώστε ο συνολικός αριθμός να αντιστοιχεί στο 50% που έλαβαν τα κόμματα στις τελευταίες εκλογές (δηλ. 160 του ΠΑΣΟΚ +30% των βουλευτών της ΝΔ= 190); Γιατί όχι ομοφωνία;
Για όσους θα πουν ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται με 180, να θυμίσω ότι εκλέγεται είτε με 200 (Ά ψηφοφορία) είτε με 180 (Β' ψηφοφορία) είτε με 151 (Γ' Ψηφοφορία). Γιατί η συζήτηση πάει στη Β' ψηφοφορία;
Η απάντηση είναι προφανής...200 δεν πρόκειται να πάρει καμία πρόταση στο Ελληνικό Κυνοβούλιο(!). 180 είναι μια διευρυμένη πλειοψηφία που είναι εφικτή. Με άλλα λόγια αν υιοθετηθεί η πρόταση, η κυβέρνηση δείχνει ότι θέλει και δε θέλει εκλογές. Μπορεί να το ρισκάρει τουλάχιστον μέχρι ένα σημείο. Σε κάθε περίπτωση αυτό όμως δεν είναι υπεύθυνη στάση...ή κάνεις εκλογές ή κυβερνάς/διοικείς τη χώρα όσο σου επιτρέπουν οι νόμοι και το Σύνταγμα. Όλα τα άλλα δείχνουν ότι όχι μόνο χούντα δεν είσαι (όπως σου καταλογίζουν κάποιοι "έξυπνοι"), αλλά ούτε ικανός να χωρίσεις δυο γαϊδάρων άχυρα.

Cheap Talk

Η έννοια του cheap talk, είναι νομίζω γνωστή σε όλους...κάτι είναι εύκολο στα λόγια και δύσκολο στην πράξη. Πολλές φορές όμως κάτι τόσο φθηνό (δηλ λόγια) μπορεί να σου αποφέρει τεράστια κέρδη.
Από την πρώτη στιγμή που φάνηκε το πραγματικό πρόβλημα στην Ελλάδα, έχει ξεκινήσει η συζήτηση για το τι πρέπει να κάνει η κυβέρνηση. Και σε αυτή συμμετέχουν όλοι: δημοσιογράφοι(κοι), ο "μέσος" ψηφοφόρος, οικονομολόγοι (έλληνες και ξένοι), στελέχη της αγοράς κλπ. Για πολλούς από αυτούς πράγματι δεν κοστίζει τίποτα να μιλάνε: αν μένεις πάνω από 5000χλμ από το πρόβλημα και έχεις διαφορετικό νόμισμα, δε σε πολύ πειράζει αν κάποιοι θα πεινάσουν. Λογικό και αναμενόμενο.
Το πρόβλημα βέβαια ξεκινάει όταν το cheap talk έρχεται από ανθρώπους που έχουν να αποκομίσουν τεράστια κέρδη. Εδώ υπάρχουν δυο κατηγορίες ανθρώπων. Αυτούς που έχουν επενδύσει λεφτά στη χρεοκοπία της χώρας και αυτοί που έχουν άλλα κέρδη από τη στάση πληρωμών.
Γενικά είναι εύκολο να επιτίθεσαι στις απρόσωπες αγορές και να λες πόσο κακό κάνουν, αλλά ταυτόχρονα να ακούς αναλυτές και να μην παραδέχεσαι ότι οι "προβλέψεις" τους κάποιες φορές σκοπό έχουν να οδηγήσουν τις αγορές εκεί που θέλουν αυτοί. Για παράδειγμα με σκανδαλίζει πάρα πολύ το γεγονός ότι ο Ρουμπινί, συστηματικά προβλέπει αποτυχίες χωρών (έχει δει ποτέ επιτυχία?) στις πολιτικές τους. Δεν μπορώ να παραβλέψω ότι έχει εταιρία προβλέψεων με πελάτες μεγάλα funds, που πιθανά να κερδίσουν από πχ μια διάλυση του Ευρώ.
Από την άλλη υπάρχει και η άλλη κατηγορία- που ανθεί περισσότερο στην Ελλάδα. "Επιχειρηματίες" που θα ήθελαν πάρα πολύ έξοδο από το Ευρώ, διατήρηση του σπάταλου κράτους, με σπατάλες όπως τα 80s (και γιατί όχι και παραπάνω), με χρηματοδότηση από έκδοση χρήματος- δηλ. δραχμών. Στο μυαλό μου έχω έναν τέτοιο "επιχειρηματία" που πραγματικά προσπαθεί από τα ΜΜΜ που έχει να οδηγήσει εκεί τα πράγματα, ποντάροντας στη λαϊκή αγανάκτηση.
Λύση στο πρόβλημα προφανώς δεν υπάρχει. Ή τώρα που το σκέφτομαι υπάρχει: η άριστη πολιτική σε μια αρνητική εξωτερικότητα είναι η φορολόγηση-άρα φόρο στην ομιλία...Μπένι τι λες σου δίνω καλή ιδέα;

Λίγα λόγια για το έλλειμμα

Δε θα μπω στη διαδικασία τη μάλλον τεχνική για το αν πρέπει τα χρέη των ΔΕΚΟ και των ΟΤΑ να προσμετρώνται στο έλλειμμα της Γενικής Κυβέρνησης. Πάντως μου φαίνεται πολύ λογικό, αν τα χρέη αυτά καλύπτονται από τη Γενική Κυβέρνηση και όχι από άμεση χρηματοδότηση αυτών των οργανισμών (πχ ομολογιακό δάνειο των ΔΕΚΟ και ΟΤΑ) πράγματι να μπαίνουν. Θα πω όμως δυο πράγματα εξίσου ουσιαστικά γιατί μου φαίνεται ότι όλοι οι Έλληνες έχουν μνήμη χρυσόψαρου:
(i) Αν τα επιτόκια δανεισμού είναι 7% (όπως ήταν πριν την είσοδο στο μνημόνιο) και τρέχεις πρωτογενή ελλείμματα 3%, τότε πρέπει να έχεις ονομαστική αύξηση του ΑΕΠ σου 7+3=10% για να  είναι το χρέος σου σταθερό δυναμικά. Με πληθωρισμό 3% θες πραγματική ανάπτυξη 7%. Αν η ανάπτυξή σου είναι 1% τότε είτε το έλλειμμα είναι 3% είτε 4% είτε 10% μικρή σημασία έχει...το χρέος σου είναι έτσι και αλλιώς εκρηκτικό, άρα χρειάζεσαι βοήθεια τελεία.
(ii) Το πιο σημαντικό. Το μνημόνιο με την "τρόικα" (sic) υπογράφηκε το Μάρτιο του 2010. Η αναθεώρηση του ελλείμματος του 2009 έγινε το Νοέμβριου του 2010 (πχ δες την ημερομηνία εδώ). Η αναθεώρηση των στοιχείων έγινε μετά το μνημόνιο. Άρα δεν υπαγορεύτηκε η είσοδος της Ελλάδας στο μηχανισμό στήριξης από την αλλαγή των στοιχείων.
(iii) Πώς γίνεται πάντα αυτός που αποπέμπεται να είναι τίμιος, σωστός και άξιος επιστήμονας και όποιος παίρνει τη θέση του είναι διεφθαρμένος και μέλος μιας συνωμοσίας (μέχρι τη στιγμή που και αυτός θα αποπεμφθεί και θα ξαναγίνει τίμιος);

Τελικά τι θέλουμε;

Το έκτακτο τέλος για τα ακίνητα έχει ξεσηκώσει μεγάλες αντιδράσεις. Καταλαβαίνω αυτές τις αντιδράσεις στη βάση ότι μιλάμε για μια επιπλέον επιβάρυνση στις ήδη πολλές και γρήγορα αυξανόμενες υπάρχουσες επιβαρύνσεις. Τις αντιδράσεις μόνο σε αυτή τη βάση μπορώ να τις καταλάβω και τις προσυπογράφω. Αλλά μέχρι εκεί. Κατά τα άλλα ο εν λόγω φόρος μόνο δίκαιος και σωστός μπορεί να θεωρηθεί. Και εξηγώ:
(α) Επιβάλλεται στην περιουσία και προοδευτικά. Επιβαρύνει μόνο όσους έχουν ακίνητη περιουσία (ιδιοκτήτες) και κλιμακώνεται τόσο με την αξία της περιοχής όσο και με το μέγεθος του ακινήτου.
(β) Η φορολογική βάση είναι ανελαστική. Άρα σύμφωνα με την οικονομική θεωρία είναι σωστή η υψηλή επιβάρυνση όταν ισχύει κάτι τέτοιο.
(γ) Με την προσθήκη στο νόμο ότι πρέπει να διακόπτεται η ηλεκτροδότηση σε όσους δεν το καταβάλλουν, θεωρητικά περιορίζεται η φοροδιαφυγή στο εν λόγω τέλος.
Οι αντιδράσεις απ' ότι καταλαβαίνω των περισσοτέρων είναι για το τελευταίο (τουλάχιστον φανερά). Πάλι έχουμε το γνωστό "Δεν Πληρώνω". Αλλά μισό λεπτό. Όλοι μιλάνε για το πόσο κακή είναι η φοροδιαφυγή και ότι πρέπει να περιοριστεί. Την ίδια στιγμή μόλις επιβάλλεται ένα μέτρο που την περιορίζει όλοι διαμαρτύρονται γιατί δε δίνει τη δυνατότητα φοροδιαφυγής....Παράνοια. Μήπως γι αυτό το λόγο θα πρέπει το τέλος των ακινήτων να θεωρηθεί αντισυνταγματικό;!
Τελικά και για τη φοροδιαφυγή ισχύει ότι όλοι θέλουμε την καταπολέμησή της αρκεί να συνεχίσουμε να φοροδιαφεύγουμε εμείς.

Επόμενη έκτακτη εισφορά

Την τελευταία εβδομάδα προέκυψε καινούργια φοροεισπρακτική έκπληξη από την κυβέρνηση με τη μορφή πάλι "έκτακτης εισφοράς" αυτή τη φορά ακινήτων. Μπορώ να πω ότι η εν λόγω εισφορά οικονομικά έχει καλή βάση: επιβάλλεται σε μια φορολογική βάση η οποία (τουλάχιστον βραχυχρόνια και ειδικά με δεδομένη την οικοδομική δραστηριότητα) είναι τέλεια ανελαστική. Άρα κανονικά θα έπρεπε σε αυτή να επιβληθεί ο μεγαλύτερος δυνατός φόρος.
Τώρα το ερώτημα είναι ποια θα είναι η επόμενη έκτακτη εισφορά, αφού σε 3 μήνες πάλι στόχους δε θα έχουμε πιάσει και θα χρειάζονται έσοδα. Μπορώ να κάνω τη δική μου πρόταση από εδώ και αν θέλει η κυβέρνηση ας με ακούσει. Μια σχετικά πρόσφατη βιβλιογραφία δείχνει ότι υπάρχει στενή θετική συσχέτιση ανάμεσα στα εισοδήματα και την ομορφιά (πχ ένα καλό βιβλίο είναι αυτό). Επομένως σε επόμενη φάση μπορεί η κυβέρνηση να βάλει φόρο ομορφιάς. Ο συντελεστής μπορεί να είναι κλιμακούμενος. Πχ ανάλογα με το ύψος- οι ψηλότεροι πληρώνουν περισσότερο και κάτω από 160cm για άντρες και 150cm για γυναίκες είναι το αφορολόγητο- με μεσοσταθμική επιβάρυνση 300€. Μια άλλη ιδέα είναι να πληρώνεται τέλος ανάλογα με το δείκτη μάζας σώματος- με ανάλογη κλιμάκωση. Αυτό το μέτρο καλό είναι να μην επεκταθεί στο χρώμα των μαλλιών και των ματιών καθώς εκεί η φορολογική βάση είναι πολύ ελαστική (βαφές, φακοί επαφής κλπ.). Και όπως στο τέλος ακινήτων, όσοι έχουν σπίτι στην Εκάλη και τη Μύκονο πληρώνουν 16€ το τετραγωνικό, στο φόρο ομορφιάς όποιος είναι μοντέλο πληρώνει το μέγιστο (π.χ. 3000€). Επίσης για το τελευταίο μπορεί να υπάρξει κλιμάκωση ανάλογα με την παλαιότητα: αν έχεις να κάνεις φωτογράφιση πάνω από 25 χρόνια ο συντελεστής είναι 1, αν έκανες φωτογράφιση τον τελευταίο χρόνο ο συντελεστής θα φτάνει μέχρι 1.5.
 Νομίζω ότι ιδέες υπάρχουν, το μόνο που χρειάζεται είναι κρατικός παραλογισμός για να τις επιβάλλει. 
*Τα ποσά που αναφέρονται είναι ενδεικτικά. Το οικονομικό επιτελείο μπορεί να τα προσαρμόσει στην τρύπα που θα έχει προκύψει καθώς και στη δική του αντίληψη για την ομορφιά.

5' συζήτησης με το μέσο ψηφοφόρο

...είναι το καλύτερο επιχείρημα κατά της δημοκρατίας σύμφωνα με τον Γ. Τσώρτσιλ. Και δυστυχώς τα τελευταία χρόνια η συζήτηση με το μέσο ψηφοφόρο είναι αρκετά μεγαλύτερη. Τα blog και τα σχόλια που γίνονται σε ειδησεογραφικές σελίδες δίνουν τη δυνατότητα στον καθένα να έχει μια πλήρη άποψη για το μέσο ψηφοφόρο. Μάλιστα τα σχόλια του μέσου ψηφοφόρου σε αυτές τις σελίδες μοιάζουν πάρα πολύ με τα σχόλια του Τάκη από τη Ν. Σμύρνη Ολυμπιακού, του Δημήτρη από το Μπραχάμι Παναθηναϊκού και του Τόλη από την Ν. Φιλαδέλφεια Αεκτζή που μπορεί να ακούσει κάποιος σε οποιαδήποτε αθλητική εκπομπή με ανοικτή επικοινωνία ακροατών (πχ καφενείο των φιλάθλων). Όπως ο μέσος φίλαθλος μπορεί εύκολα να κάνει κριτική και να αναφέρει τα λάθη του Μουρίνιο στον ημιτελικό του Champrions League, έτσι και ο μέσος ψηφοφόρος μπορεί να μπαίνει σε τεχνικά θέματα, οικονομίας, εξωτερικής πολιτικής, εκπαιδευτικής πολιτικής και να αναφέρει τα λάθη στην ανάλυση πχ του Χ. Πισσαρίδη ή γιατί σε πείσμα όλων των πανεπιστημίων η Οικονομική Επιστήμη δεν είναι επιστήμη. Πολλές φορές μάλιστα αναφέρονται και στοιχεία που στηρίζουν την άποψή τους, από αμφίβολης ποιότητας ιστοσελίδες, βίντεο στο youtube κοκ. Καθένας έχει μια άποψη και τη λύση στο πρόβλημα, όπως ακριβώς θα έλεγε στο Μουρίνιο "πέρνα το Ρονάλντο αριστερά να παίξει με αντίθετο πόδι και να μην πέφτει πάντα στον Πουγιόλ...".
Το πράγμα γίνεται ακόμα χειρότερο αν κάποιος προσθέσει και την ανωνυμία που προσφέρει το διαδίκτυο. Αυτή η ανωνυμία καταστρέφει την όποια αξιοπιστία δίνει το όνομα κάποιου. Έτσι με το  ψευδώνυμο RBarro, μπορεί να γράφει σχόλιο για τη διάλυση του Ευρώ είτε ο ίδιος ο R. Barro, είτε η Ρούλα που οι φίλοι της την φωνάζουν Μπαρούφα- μαθήτρια της έκτης δημοτικού (και μάλιστα έχω την εντύπωση ότι τη Ρούλα την έχω πετύχει αρκετές φορές να σχολιάζει σε blogs).
Πέρα από την όλη πλάκα, τα σχόλια του μέσου ψηφοφόρου είναι πολύ χρήσιμα. Δείχνουν στους ανθρώπους που γνωρίζουν κάποια πράγματα για το τι πρέπει να εξηγήσουν στον κόσμο. Πάλι όμως κάποιοι δε θα θέλουν να ακούσουν...στο κάτω κάτω ποιος είσαι εσύ και μιλάς όταν όλα τα είπε στο σχόλιό του η RBarro

Ε τότε μειώστε τις τιμές...

Σήμερα μου μπήκε μια ιδέα στο κεφάλι έντονα....σε σημείο να γίνει εμμονή μέχρι να πάρω χαρτί και μολύβι και να δω ότι ήταν σωστή! Μετά από μια ακόμα αύξηση του ΦΠΑ, βγήκαν όλοι οι επιχειρηματίες και οι αντιπολιτευόμενοι και είπαν ότι η αύξηση του ΦΠΑ με δεδομένες τις προηγούμενες αυξήσεις το μόνο αποτέλεσμα που θα έχει είναι να μειώσει τα έσοδα του δημοσίου. Το επιχείρημα λογικοφανές και στηρίζεται στη γνωστή ιδέα της καμπύλης Laffer...η αύξηση του φόρου, θα αυξήσει την τιμή της κατανάλωσης, πράγμα που θα μειώσει τη φορολογική βάση (δηλ. την αξία της κατανάλωσης) πράγμα που θα αντισταθμίσει την αύξηση των εσόδων από την αύξηση των φορολογικών συντελεστών.
Εδώ όμως μπαίνει ακριβώς το θέμα της λάθος εφαρμογής των οικονομικών από ανθρώπους που δε γνωρίζουν και νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα: για να μειώνεται η φορολογική βάση (δηλ. η αξία της κατανάλωσης) τόσο πολύ από μια αύξηση των τιμών, αναγκαστικά η ζήτηση για τα εν λόγω αγαθά που η τιμής τους αυξάνεται πρέπει να είναι ελαστική και μάλιστα πάρα πολύ μεγαλύτερη από τη μονάδα. Τι σημαίνει αυτό;...αν οι επιχειρήσεις μειώσουν την τιμή τους (αντί να την αυξήσουν) μετά την αύξηση του φορολογικού συντελεστή τα συνολικά έσοδά τους θα αυξηθούν πάρα πολύ. Αντί λοιπόν να συντονίζονται για να μην αποδίδουν το ΦΠΑ θα μπορούσαν να συντονιστούν (αφού μπορούν) σε μια μείωση των τιμών.  Εκτός βέβαια αν η ζήτηση για τα αγαθά τους δεν είναι ελαστική, πράγμα που σημαίνει ότι τα φορολογικά έσοδα αυξάνονται από την αύξηση του ΦΠΑ!

Καλοκαιρινές Διακοπές

Είναι εντυπωσιακό τα τελευταία χρόνια πόσο αργά αντιλαμβανόμαστε γεγονότα κατά τα άλλα προφανή. Για παράδειγμα τους τελευταίους 6 μήνες "μάθαμε" ότι τα συνδικάτα εργαζομένων στα ΕΛΤΑ και στη ΔΕΗ, λαμβάνουν τεράστιες επιδοτήσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό για να δίνουν φθηνές/ δωρεάν διακοπές στους εργαζόμενους σε αυτές τις επιχειρήσεις. Όλοι δήλωσαν σοκαρισμένοι...εμείς οι Έλληνες που δεν είμαστε ευκολόπιστοι, αλλά πονηροί σοκαριστήκαμε! Δεν το περιμέναμε...άλλα μια στιγμή μόνο στα ΕΛΤΑ και στη ΔΕΗ έχουν αυτά τα προνόμια;
Η απάντηση είναι προφανέστατα όχι. Τα προηγούμενα χρόνια και ο ΟΓΑ διαφήμιζε στην τηλεόραση τις δωρεάν διακοπές για αγρότες...άρα γιατί σοκαριστήκαμε για τη ΔΕΗ και τα ΕΛΤΑ. Κατά τη γνώμη μου ωστόσο, αυτές οι επιχειρήσεις είναι μικρά- σχετικά- σκάνδαλα. Το μεγαλύτερο σκάνδαλο είναι ο στρατός (και στους 3 κλάδους του). Αλλά εκεί υπάρχει μια ιδιότυπη ομερτά...κανείς δε μιλάει για ους στρατιωτικούς.
Τι συμβαίνει στον στρατό; Κάθε όπλο (ΣΞ, ΠΝ, ΠΑ) διαθέτει θέρετρα ανά την Ελλάδα διαφορετικά για τους Αξιωματικούς και διαφορετικά για τους Υπαξιωματικούς. Αυτά τα θέρετρα θεωρούνται στρατόπεδα. Δηλαδή σε αυτά υπηρετούν τόσο μόνιμοι, όσο ΕΠΟΠ και (το χειρότερο) στρατεύσιμοι θητείας. Σε αυτά τα κατά τα άλλα στρατόπεδα, Αξιωματικοί και Υπαξιωματικοί μπορούν να πάνε πηγαίνουν με την οικογένεια τους, και να λάβουν δωρεάν υπηρεσίες ξενοδοχείου, υπό τη φροντίδα συναδέλφων τους αλλά και στρατευσίμων (που πολλές φορές παίζουν το ρόλο της Φιλιππινέζας).
Τις τελευταίες μέρες ακούω ότι 9 μήνες θητείας είναι λίγοι, με δεδομένο ότι δε μπορούν να φυλαχθούν τα στρατόπεδα με βάση το προσωπικού του στρατού. Ενδιαφέρουσα άποψη. Μπορεί να ισχύει αυτό. Τότε γιατί δεν καταργούμε τα θέρετρα ή ακόμα καλύτερα γιατί δεν παίρνουμε τους στρατεύσιμους από εκεί για να κάνουν τις "υπηρεσίες" τους εκεί όπου υπάρχει πράγματι σοβαρή ανάγκη φύλαξης. Η μεγάλη πλειοψηφία στρατευσίμων θητείας στο Πολεμικό Ναυτικό και στην Πολεμική Αεροπορία τόσα χρόνια έκανε αυτό ακριβώς- υπηρεσίες "φιλιππινέζας" στους Αξιωματικούς και Υπαξιωματικούς. Και δεν είναι τυχαίο ότι τίθεται θέμα επαναφοράς στρατεύσιμων θητείας στο ΠΝ και στην ΠΑ στα μέσα του καλοκαιριού...τελείωσαν οι φιλιππινέζες και η γραφειοκρατία του στρατού δεν έχει καλές υπηρεσίες για τις δωρεάν διακοπές της.

Φοροδιαφυγή

Η κυβέρνηση λέει ότι θέλει να μειώσει τη φοροδιαφυγή. Και γι αυτό το λόγο τις τελευταίες μέρες βγαίνουν στη δημοσιότητα σχέδια, για μείωση του αφορολογήτου των ελευθέρων επιχειρηματιών, κατάργηση φοροαπαλλαγών κλπ. Δε νομίζω ότι αυτή είναι η λύση. Μάλιστα περιμένω ότι όσο αυξάνει η φορολογική επιβάρυνση τόσο θα αυξάνει και η φοροδιαφυγή.
Αντίθετα ένας καλύτερος τρόπος μείωσης της φοροδιαφυγής είναι η αύξηση της αποτελεσματικότητας και της ποιότητας των κυβερνητικών υπηρεσιών. Αν και αυτό είναι κάτι που λίγο πολύ το γνωρίζαμε, πρόσφατο άρθρο έδωσε στοιχεία υπερ αυτού του επιχειρήματος (δες εδώ). Τελικά ίσως το σκέλος των δαπανών (και κυρίως η διάρθρωσή τους) ίσως να μην είναι τόσο ανεξάρτητο από το σκέλος των εσόδων.

Περι Μονιμότητας

Πολλά λέγονται για τη μονιμότητα των Δημοσίων Υπαλλήλων (ΔΥ). ας δούμε τα βασικά επιχειρήματα υπέρ της μονιμότητας.
Η πρώτη άποψη βλέπει τη μονιμότητα ως ένα προνόμιο των ΔΥ που τους εξασφαλίζει το δικαίωμα για εργασία (sic). Φυσικά αυτή η άποψη είναι το λιγότερο αστεία. Αν ισχύει κάτι τέτοιο προφανώς δε θα έπρεπε να υπάρχει μονιμότητα: οι ΔΥ απολαμβάνουν συνταγματικά ένα προνόμιο που δεν έχουν οι άλλοι εργαζόμενοι. Ηθικά και νομικά προφανώς υπάρχει διαφορετική αντιμετώπιση των πολιτών πράγμα απαράδεκτο.
Η δεύτερη άποψη για τη μονιμότητα, η οποία είναι και αυτή που κυριαρχεί στο δημόσιο διάλογο, είναι ότι η μονιμότητα προστατεύει τον ΔΥ από τις "πολιτικές" διώξεις και απόλυση σε περίπτωση αλλαγής κόμματος, κατά το γνωστό "να βάλουμε τα δικά μας παιδιά". Το επιχείρημα αυτό έχει δυο προβλήματα. Πρώτον, δε δικαιολογεί σε καμία περίπτωση τη μονιμότητα στις εισηγμένες ΔΕΚΟ. Εκεί προφανώς ο μηχανισμός ελέγχου της αγοράς επιβάλει στον εργοδότη να διατηρεί τους καλούς εργαζόμενους, ανεξάρτητα την κομματική τους τοποθέτηση. Το δεύτερο πρόβλημα με το πιο πάνω επιχείρημα έρχεται από την πλευρά της αποτελεσματικότητας του δημόσιου τομέα: αν "τα δικά μας παιδιά" είναι πιο αποτελεσματικά και λειτουργούν τη δημόσια διοίκηση καλύτερα γιατί να μπουν αυτά στη θέση αυτών που θα αρνούνται (για κομματικούς ίσως λόγους) να κάνουν τη δουλειά τους.
Η τρίτη άποψη για τη μονιμότητα παίρνει μια διαφορετική θέση: η μονιμότητα δεν εξασφαλίζει τον εργαζόμενο αλλά το δημόσιο συμφέρον. Η κρατική γραφειοκρατία πρέπει να λειτουργεί ανεξάρτητα από τον πολιτικό κύκλο. Αυτή είναι που εξασφαλίζει τη συνέχεια του κράτους.
Τα δυο τελευταία επιχειρήματα σε καμία περίπτωση δε δικαιολογούν τη μονιμότητα στις ΔΕΚΟ ή στα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου- εκεί ίσως υπάρχουν άλλα επιχειρήματα (εκτός από το μάλλον σαθρό πρώτο που έβαλα εδώ) που δικαιολογούν σε κάποιες περιπτώσεις μονιμότητα. Αν το τρίτη άποψη είναι η πραγματική δικαιολόγηση της μονιμότητας των ΔΥ, το ερώτημα που τίθεται πλέον για την Ελλάδα είναι προφανές. Σε ένα κράτος που σε καμία περίπτωση δεν έχει συνέχεια, που οι ΔΥ καταφεύγουν συστηματικά σε λευκή απεργία όταν στην εξουσία είναι το αντίπαλο από αυτούς κόμμα, υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος να υπάρχει μονιμότητα; Εγώ πιστεύω πως μάλλον όχι.
Αν ωστόσο ήθελα να επιχειρηματολογήσω υπέρ της μονιμότητας των ΔΥ, θα έλεγα ότι πρέπει να υπάρχει για να εξασφαλίζει τη λειτουργία του ιδιωτικού τομέα. Αν καταργηθεί η μονιμότητα, όλοι θα περιμένουν να αλλάξει η κυβέρνηση για να μπουν στο δημόσιο. Ανεξάρτητα από το αν θα γίνεται μια τέτοια αλλαγή εργαζομένων ή όχι, όλοι θα έχουν αυτή την προσδοκία. Έτσι η εργασία στον ιδιωτικό τομέα θα αποτελεί μια μεταβατική περίπτωση μέχρι να "βγει ο δικός μας άνθρωπος στη Βουλή". Αυτό μόνο κακό θα επιφέρει στον ήδη προβληματικό ιδιωτικό τομέα.

Παραλογισμοί

Οι ταξιτζίδες λένε  ότι η μεταρρύθμιση θα αυξήσει το κόστος χρήσης του ταξί. Οι πανεπιστημιακοί (όχι όλοι) λένε ότι το νέο νομοσχέδιο βάζει την ιδιωτικοποίηση της παιδείας από την πίσω πόρτα (sic). Οι γιατροί αντιδρούν γιατί αν μη γιατροί ανοίγουν ιατρεία θα αυξηθεί κόστος ιατρικής δαπάνης για τα ταμεία και για τους ιδιώτες. Εγώ όμως ρωτάω ποιοι είναι (αν υπάρχουν) οι μηχανισμοί που οδηγούν σε αυτά τα αποτελέσματα. Καμία ομάδα που αντιδρά δε εξηγεί το μηχανισμό που η κάθε μεταρρύθμιση οδηγεί σε προβλήματα για την κοινωνία. Απλώς αναφέρει τα αποτελέσματα σα να είναι προφανή. Αλλά δεν είναι. Τουλάχιστον σε μένα. Μπορεί εγώ να μην είμαι αρκετά έξυπνος για να καταλάβω το προφανές. Εκτός βέβαια αν δεν υπάρχουν τα προβλήματα αυτά και είναι απλώς συνθήματα που προσπαθούν να χτυπήσουν το μέσο πολίτη εκεί που πονάει.
Υπάρχει ποτέ ομάδα πίεσης που είπε δε θέλουμε τη μεταρρύθμιση γιατί μας κάνει κακό παρότι έχει όφελος για την κοινωνία;

Δημοκρατικά ελλείμματα

Η wikipedia ορίζει "Democracy is a form of government in which all eligible people have an equal say in the decisions that affect their lives." Το γίνεται όμως με τις πολιτικές που επηρεάζουν και άλλους πολίτες που δε μπορούν να ψηφίσουν; Δυο παραδείγματα είναι πολύ σχετικά.
Η περιβαλλοντική πολιτική της χώρας επηρεάζει τον πληθυσμό των γειτονικών χωρών (έχουμε cross border externality). Σε αυτή την περίπτωση δεν είναι δημοκρατικό να έχουν ψήφο για την πολιτική αυτή και οι κάτοικοι των γειτονικών χωρών; Μια απάντηση είναι προφανώς ναι και γι αυτό θα θέλαμε μια διεθνή κυβέρνηση ή δημοκρατικούς διεθνείς οργανισμούς.
Το δεύτερο παράδειγμα είναι περισσότερα δύσκολο. Έστω μια αύξηση του χρέους σήμερα. Αφού αυτό το χρέος θα πληρωθεί σε 40 χρόνια δεν πρέπει να έχουν άποψη γι αυτό οι μελλοντικές γενεές (που θα το πληρώσουν); Σε αυτή την περίπτωση πώς θα εκφράσουν την άποψή τους οι αγέννητοι; Αυτό το ερώτημα με απασχολεί εδώ και μέρες. Η καλύτερη απάντηση που μπορώ να δώσω είναι ότι πρέπει να ενσωματωθούν συνταγματικά κατοχυρωμένα όρια χρέους και για κάθε αλλαγή τους πρέπει να υπάρχει διευρυμένη πλειοψηφία στη βουλή (πχ ομοφωνία). Έτσι εξασφαλίζεται ότι όλη η σημερινή γενιά θέλει το χρέος. Επομένως η προεξοφλημένη ροή όλως των ατόμων που θέλει το χρέος είναι σχετικά μεγάλη (αφού έχει τη στήριξη τουλάχιστον μιας γενιάς που είναι και αυτή που έχει μεγαλύτερη βαρύτητα λόγω της προεξόφλησης).
Τώρα πώς θα επιτευχθεί η ομοφωνία δεν είναι κάτι που με ενδιαφέρει (ας το λύσει το ελληνικό πολιτικό σύστημα με μια γενναία μεταρρύθμιση του συντάγματος).       

Η ταλαιπωρία είναι προσωρινή...

...αλλά το έργο θα είναι για πάντα. Είναι μια από τις πιο ηλίθιες πινακίδες που θα μπορούσε να βάλει κάποιος σε ένα δρόμο που φτιάχνεται (ειδικά αν η κατασκευή κρατάει πολλά χρόνια). Για την κοινωνία ως σύνολο, και υποθέτοντας ότι η κοινωνική ευημερία είναι το άθροισμα των ατομικών ευημεριών, κάτι τέτοιο είναι σωστό. Αντίθετα για το άτομο (ή ακόμα και για την κοινωνία που σταθμίζει περισσότερο την ευημερία αυτών που ταξιδεύουν σήμερα απ' ότι την ευημερία αυτών που θα ταξιδεύουν στο μέλλον) η πιο πάνω φράση είναι μια μπούρδα. Αν το έργο τελειώσει όταν εγώ δε θα μπορώ να το 'χαρώ' είτε επειδή έφυγα από τον μάταιο τούτο κόσμο (πχ λόγω αυτοκινητιστικού στον χάλια δρόμο που περνάω) είτε γιατί δε θα ξανακάνω το εν λόγω ταξίδι στο μέλλον, είτε γιατί θα το χαρώ πολύ λιγότερο χρόνο απ' όσο χρόνο παίρνει η κατασκευή του, η ταλαιπωρία είναι το μόνο που θα μου μείνει.

Γενική Θεωρία της Δεύτερης Καλύτερης Επιλογής

Σε προηγούμενη ανάρτηση έκανα αναφορά στη Γενική Θεωρία της Δεύτερης Καλύτερης Επιλογής (General theory of the second best- GTSB),ως ένα από τα πιο σημαντικά θεωρήματα των οικονομικών. Επειδή το συγκεκριμένο θεώρημα δεν είναι γνωστό σε πολύ κόσμο, και επιπλέον αρκετοί το γνωρίζουν αλλά εκούσια ή ακούσια δεν το θυμούνται, αποφάσισα να κάνω μια ξεχωριστή αναφορά σε αυτό. Το GTSB μας λέει ότι σε μια οικονομία που δεν μπορούν να ισχύουν όλες οι υποθέσεις για άριστη κατανομή των πόρων (πχ δεν υπάρχουν αγορές για κάποια αγαθά ή αποτυγχάνουν οι αγορές) η βελτιστοποίηση της κατανομής των πόρων δεν ικανοποιείται με τις ίδιες συνθήκες που ισχύουν σε μια τέλειας οικονομία. Αντίθετα οι συνθήκες αυτές αλλάζουν ανάλογα με την περίπτωση. Όπως καταλαβαίνω, αυτό το θεώρημα λέει ότι δε θα μπορέσουμε ποτέ να έχουμε μια Θεωρία των Πάντων (theory of everything) στα οικονομικά.
Το ενδιαφέρον στο θεώρημα αυτό είναι ότι ισχύει και σε Γενική όσο και σε Μερική ισορροπία. Αλλά πιο ενδιαφέρουσες είναι οι επιπτώσεις του σε όρους πολιτικής. Για παράδειγμα, σε μια οικονομία με πολλές στρεβλώσεις δεν είναι απαραίτητο η μείωση μιας στρέβλωσης να αυξήσει την ευημερία. Δηλαδή στην ελληνική οικονομία, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων δεν είναι απαραίτητο ότι θα μειώσει τις τιμές που πληρώνουν οι καταναλωτές. Πρέπει να δούμε την κάθε περίπτωση ξεχωριστά. Κατά τη γνώμη μου το άνοιγμα όλων των επαγγελμάτων στην Ελλάδα θα αυξήσει την ευημερία, αλλά αυτό έρχεται από μια βαθύτερη ανάλυση που κάνω στην Ελληνική οικονομία, και όχι απλώς εφαρμογή μιας γενικής αρχής ότι περισσότερος ανταγωνισμός πάντα αυξάνει την ευημερία.
Η GTSB προφανώς είναι αυτή που δίνει δουλειά στους οικονομολόγους (πρέπει να εξετάσουν κάθε περίπτωση ειδικά και να μη βασίζονται σε γενικές αρχές). Επιπλέον θα μπορούσε να αποτελέσει το μεγαλύτερο όπλο της αριστεράς ενάντια σε διάφορες μεταρρυθμίσεις- αν φυσικά η αριστερά χρησιμοποιούσε θεωρητικά εργαλεία ανάλυσης...

ΥΓ για περισσότερα πάνω στη GTSB δείτε εδώ και πιο τεχνικά εδώ
 

Μας την πέσαν οι κερδοσκόποι

Δεχόμασταν κερδοσκοπική επίθεση στα ομόλογά μας; Πάλι οι "κακοί" ξένοι ήθελαν να καταστρέψουν τον ελληνισμό αφανίζοντας την οικονομία της χώρας μας; Τελικά τα πράγματα μόνο έτσι δεν ήταν. Σε σημερινό άρθρο της "Καθημερινής" (link), παρουσιάζονται για πρώτη φορά στοιχεία για τα περίφημα CDS των ελληνικών ομολόγων. Σύμφωνα με το άρθρο, η τοποθέτηση σε CDS είναι μόνο 5 δις €, και επιπλέον (σήμερα τουλάχιστον) τα κατέχουν μακροπρόθεσμοι επενδυτές, που πραγματικά φοβούνται την πιθανότητα στάσης πληρωμών της κυβέρνησης. Άρα δεν υπήρχε κάποιος που να προκάλεσε την κρίση χρέους στην Ελλάδα παρά μόνο οι ελληνικές κυβερνήσεις, οι ψηφοφόροι και οι ειδικές ομάδες πίεσης μετά τη μεταπολίτευση.

Μοντέλα

Τα τελευταία χρόνια στην ελληνική πολιτική σκηνή επικρατεί η συζήτηση για το ποιο μοντέλο κράτους είναι καταλληλότερο. Το ένα κόμμα μιλάει για το Ιρλανδικό μοντέλο, το άλλο για το σκανδιναβικό (αυτοί έχουν ποικιλία δε μένουν σε μια χώρα). Επίσης κάθε φορά που ξεκινά μια μεταρρύθμιση, η κυβέρνηση μιλάει για το τι ισχύει σε άλλες χώρες, ενώ οι θιγόμενες ομάδες ζητάνε να εφαρμοστεί αυτό που ισχύει σε κάποιες άλλες.
Το τελευταίο καιρό έχει αρχίζει να μου τη "δίνει" αυτή η συζήτηση. Παράδειγμα: λένε οι ταξιτζήδες ότι θέλουμε να παραμείνουμε όπως είμαστε γιατί έτσι είναι και στη Γερμανία. Και ρωτάω...δηλαδή εδώ τα ταξί δουλεύουν όπως στη Γερμανία; Λένε οι πανεπιστημιακοί ότι το σύστημα που προωθείται δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο (ενώ αυτό που είχαμε υπήρχε ;). Η απάντηση είναι και τι δε με ενδιαφέρει αν υπάρχει η δεν υπάρχει...αυτό που με ενδιαφέρει είναι να δουλεύει το πανεπιστήμιο, η αγορά ταξί, η αγορά  ενέργειας κλπ. Και απ' ότι φαίνεται αυτές δε δουλεύουν.
Κάθε χώρα έχει τα δικά της χαρακτηριστικά που απαιτούν να ακολουθήσει το δικό της μοντέλο ανάπτυξης. Δε σημαίνει πχ επειδή η Ιρλανδία κατάφερε να προσελκύσει επενδύσεις με χαμηλή φορολογία ότι κάτι τέτοιο θα πετύχει και η Ελλάδα αν μειώσει τη φορολογία των επιχειρήσεων. Και αντίστοιχα, επειδή η Σουηδία έχει μεγάλο κράτος με μεγάλες κοινωνικές παροχές, δε σημαίνει ότι αν αυξήσουμε τα πολυτεκνικά επιδόματα την επόμενη μέρα θα γίνουμε Σουηδία.
Ακριβώς αυτή είναι και η λογική της οικονομικής ολοκλήρωσης μέσα στην ΕΕ. Όλες οι χώρες έχουν κοινούς στόχους και κοινά εργαλεία πολιτικής, αλλά κάθε μια μπορεί να φτάσει σε αυτούς τους στόχους με το δικό της θεσμικό πλαίσιο, κανόνες κλπ. Επομένως όλη η συζήτηση για τα μοντέλα είναι μια συζήτηση που ξεκινά από πολιτικούς χωρίς νέες ιδέες και από συνδικαλιστές που ψάχνουν άλλοθι. Εκτός βέβαια αν δεν έχω καταλάβει για ποια μοντέλα μιλάμε...

Ποιός θέλει να γίνει...ταξιτζής;

Με την ευκαιρία των κινητοποιήσεων των οδηγών ταξί μάθαμε ενδιαφέροντα πράγματα. Για παράδειγμα όπως είπε ο πρόεδρος του ΣΑΤΑ, τα τελευταία χρόνια πολλοί επιστήμονες (γιατροί, μηχανικοί κλπ) χρεώθηκαν και αγόρασαν μια άδεια ταξί και έχουν γίνει οδηγοί ταξί. Πολύ ενδιαφέρον αυτό. Χάρη σε αυτή τη δήλωση μάθαμε (επιτέλους) πόσα κερδίζει ένας οδηγός ταξί (γιατί ο τρόπος φορολόγησης τους μια τέτοια πληροφόρηση δεν μας την έδινε).
Τι μάθαμε λοιπόν...ότι ο μέσος οδηγός ταξί, έχοντας πληρώσει όπως λένε οι ίδιοι έως 200.000€ για την άδεια, βγάζει πολλά περισσότερα από το μέσο γιατρό. Γιατί αυτό; Ένας απόφοιτος ιατρικής σκέφτεται τις επιλογές του: γίνεται γιατρός, δανείζεται (πχ με leasing ή με υποθήκη το ίδιο το ιατρείο) και φτιάχνει το ιατρείο του, και επιπλέον πουλάει μούρη στους φίλους τους επειδή είναι γιατρός. Εναλλακτικά αγοράζει μια άδεια ταξί (υποθηκεύοντας το σπίτι του) και γίνεται οδηγός ταξί. Σύμφωνα με τη δήλωση των ίδιων των οδηγών πολύ απόφοιτοι ιατρικής επιλέγουν το δεύτερο...Το συμπέρασμα είναι σε αυτή την περίπτωση προφανές: όσοι δεν υπολογίζουν πολύ την αίγλη του επαγγέλματος γίνονται οδηγοί ταξί γιατί απλώς σε αυτή την περίπτωση περιμένουν να βγάλουν περισσότερα χρήματα. Άρα οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες ταξί λένε ότι βγάζουν περισσότερα (ή το πολύ ίδια) από έναν γιατρό. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με το γεγονός αυτό...αλλά πώς θα χαρακτηρίζατε μια οικονομία όπου ένας εργαζόμενος πολύ χαμηλή ειδίκευση αμείβεται περισσότερο από έναν εργαζόμενο με πολύ υψηλή ειδίκευση; Και αυτή η αμοιβή δεν είναι αποτέλεσμα τόσο της αγοράς αλλά του ειδικού τρόπου αντιμετώπισης της δεύτερης ομάδας από το κράτος.

Αγορές ή κράτος

Το δυο θεωρήματα της ευημερίας είναι από τα πιο σημαντικά θεωρητικά εργαλεία στα οικονομικά (κατά τη γνώμη μου μαζί με τη θεωρία του second- best). Αυτό που λένε είναι ότι σε μια οικονομία, κάτω από συγκεκριμένες υποθέσεις, η οργάνωση της οικονομικής δραστηριότητας μέσω της αγοράς, δίνει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, σε όρους αποτελεσματικότητας και δυνητικά δικαιοσύνης. Το ωραίο με τα θεωρήματα αυτά είναι ότι κάποιος είτε είναι υπέρ ή κατά των αγορών μπορεί να χρησιμοποιήσει για να υπερασπιστεί τη θέση του: η κρίσιμη λεπτομέρεια είναι στις υποθέσεις κάτω από οποίες ισχύουν. Αυτός που είναι υπέρ της αγοράς θα πει ότι οι υποθέσεις αυτές ισχύουν και αυτός που είναι κατά θα πει ότι αυτές οι υποθέσεις είναι πολύ δεσμευτικές (προσοχή η εν λόγω υποθέσεις για όσους δεν τις γνωρίζουν είναι κυρίως τεχνικές και αναφέρονται κυρίως στη δομή των προτιμήσεων). Αν και τα θεωρήματα της ευημερίας μιλάνε για το αν είναι "καλή" ή "κακή" η αγορά, όσο γνωρίζω δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο για το κράτος (εξίσου γενικό). Ενδεχομένως το πιο κοντινό σε αυτά τα επιχειρήματα είναι να πει κάποιος ότι αν το κράτος το διοικεί ο πανάγαθος και παντογνώστης Θεός (;) τότε η κρατική παρέμβαση είναι αποτελεσματική και πάντα δίκαια. Αλλά πάμε πάλι στο μεταφυσικό (ομοίως και αν την αγορά τη συντονίζει ο Θεός και ο Θεός μας δίνει τις προτιμήσεις μας και η αγορά θα είναι αποτελεσματική και δίκαιη). Δεν ξέρω με λίγα λόγια αν μια κακή αγορά είναι καλύτερη ή χειρότερη από ένα καλό (αλλά όχι άριστο κράτος)- πόσο μάλιστα από ένα κακό κράτος.

Αναλυτικές σημειώσεις

Ξεκαθαρίζω από την αρχή για να μη μου την "πέσετε" μετά: επί της αρχής είμαι υπέρ το προτεινόμενου νόμου για τα ΑΕΙ. Παρόλα αυτά έχω κάποιες επιφυλάξεις, η μεγαλύτερη εκ των οποίων είναι η διάταξη για τα συγγράμματα. Για όσους δεν έχουν δει το νόμο εξηγώ, ότι το σημερινό καθεστώς παραμένει μέχρι το 2014. Μετά το 2014, όλοι οι καθηγητές είναι υποχρεωμένοι να αναρτήσουν στο διαδίκτυο αναλυτικές σημειώσεις των μαθημάτων. Και ακριβώς εδώ είναι που μπορώ να πω "καλώς ήρθατε στην ΕΣΣΔ". Μέχρι τώρα είχες επιλογή να μη δώσεις βιβλίο ούτε σημειώσεις, από το 2014 όμως πρέπει να αναρτήσεις τις "αναλυτικές" σημειώσεις του μαθήματος και να έχουν σε αυτό πρόσβαση όλοι. Πραγματικά δεν έχω κανένα θέμα με τα πνευματικά δικαιώματα. Το πρόβλημά μου είναι η εκπαιδευτική διαδικασία. Με τις σημειώσεις στο διαδίκτυο, ποιος θα έρθει στο μάθημα; Και αυτός που θα έρθει τι ακριβώς θα κάνει στο μάθημα; Και μετά το μάθημα, τι θα διαβάζει; Τις σημειώσεις ή θα πάει στη βιβλιοθήκη να μελετήσει 2-3 βιβλία μέχρι να κατανοήσει καλά την ύλη;
Οι απαντήσεις νομίζω είναι προφανείς. Ακόμα πιο προφανείς γίνονται οι απαντήσεις, αν δει τα γραπτά μιας οποιασδήποτε εξεταστικής. Πολλοί φοιτητές αναπαράγουν στις απαντήσεις τους ακριβώς τις σημειώσεις τους, ακόμα και αν οι φράσεις δεν έχουν ρήμα, υποκείμενο, αντικείμενο (ακριβώς γιατί οι σημειώσεις είναι πολλές φορές συνοπτικές).
Η υπουργός θα πει ότι σημειώσεις δίνονται σε όλα τα πανεπιστήμια της Ευρώπης. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Επειδή το έργο το έχω δει, σημειώσεις δίνονται στα "κακά" πανεπιστήμια. Στα καλά πανεπιστήμια δίνεται ύλη από μια σειρά συγγραμμάτων που βρίσκονται στη βιβλιοθήκη, και οι φοιτητές διαβάζουν εκεί.
Φυσικά δεν πιστεύω ότι το συγκεκριμένο μέτρο θα αλλάξει (ελπίζω μόνο στο lobby των εκδοτών) καθώς είναι λαϊκίστικο όσο δεν πάει άλλο, και όλοι οι συνδικαλιζόμενοι φοιτητές συμφωνούν με αυτό. Και πως να μη συμφωνούν αφού προωθεί την ελάχιστη προσπάθεια και την αποστήθιση.
Αν θέλει το υπουργείο ας κόψει τα δωρεάν συγγράμματα, αλλά ας μη δώσει το τελειωτικό χτύπημα στο μάθημα και την κριτική σκέψη και να επαναφέρει την αυθεντία του καθηγητή στο εκπαιδευτικό σύστημα.

Πού πάνε τα λεφτά

Χωρίς πολλά σχόλια: ο αριθμός αξονικών και μαγνητικών τομογραφιών ανά 1000 κατοίκους. Είναι λογικό η Ελλάδα να είναι τόσο ψηλά; Αν όχι, γιατί άραγε είναι τόσο ψηλά; Μήπως παίζει κάτι με τις προμήθειες των νοσοκομείων; Μήπως γίνονται υπερβολικά πολλές παραπομπές γι αυτές τις εξετάσεις;

Κολοτούμπες

Έχεις γεννηθεί στα τέλη 1970. Έχεις ζήσει τη δεκαετία του 80. Σκέφτεσαι το παρελθόν. Συγκρίνεις με το παρόν. Τι βλέπεις; Στη ΝΔ πρόεδρο τον Α. Σαμαρά και την κόρη του Μητσοτάκη σε ένα μικρό κόμμα που προσπαθεί να μπει στη βουλή. Τον Κουρή και την "Αυριανή" να στηρίζει τη ΝΔ. Τη ΝΔ να μιλά για προβοκάτορες που αμαυρώνουν τους λαϊκούς αγώνες. Τη Λιάνα Κανέλλη βουλευτή του ΚΚΕ. Δεξιούς που παραληρούν ακούγοντας τον βουλευτή Κουρουπλή να εκφωνεί παλαιοΠαπανδρεικό λόγο. Τον Τερενς Κουίκ σε ρόλο Β. Μπουγιουκλάκη. Το ΠΑΣΟΚ να κάνει αποκρατικοποιήσεις και μιλάει για απολύσεις στο Δημόσιο Τομέα. Την Παπαρήγα να λέει ναι στο Ευρώ...
Ρε παιδιά μήπως κάτι θυμάμαι λάθος; Δεν είναι δυνατόν να έχουν γίνει τόσες αλλαγές...δε μπορεί όλοι να κάνουν κολοτούμπες

Μεσοπρόθεσμο

Ναι στη στάση πληρωμών, ναι στη διάλυση της χώρας (εμείς θα τη διαλύσουμε μόνοι μας, δε θα αφήσουμε την κυβέρνηση να το κάνει), ναι στη δημόσια ΔΕΗ (και ο Φωτόπουλος πρωθυπουργός), έξω από την ΕΕ (και δημιουργία οικονομικής ένωσης με την Αργεντινή και τον Ισημερινό), ναι στη μεταφορά της χώρας στη Λατινική Αμερική (θέλω να παίζω στο Copa America που δεν έχει προκριματικά)

Πεφωτισμένοι

Προχθές τυχαία συνάντησα έναν από τους (μάλλον) γνωστούς (τουλάχιστον στο χώρο τους) πεφωτισμένους της ελληνικής αριστεράς. Πανεπιστημιακός, αρκετά χρόνια στο κοινοβούλιο, και αρκετοί λένε ότι είναι και από τους πιο σοβαρούς του χώρου. Ένας κοινός γνωστός έκανε τις συστάσεις και εμείς δηλώσαμε χαρούμενοι για τη γνωριμία (εγώ δεν ήμουν, και αυτός αν ήταν στην πορεία άλλαξε γνώμη). Ο κοινός γνωστός ανέφερε πως και οι δυο είμαστε μέλη ΔΕΠ στο ίδιο πανεπιστήμιο και ρώτησε τον πεφωτισμένο αν με γνωρίζει. Τότε αυτός ρώτησε αν συμμετέχω στις συνελεύσεις του συνδικαλιστικού οργάνου των μελών ΔΕΠ του πανεπιστημίου. Απάντησα αρνητικά (ακριβώς εδώ είναι το σημείο που μάλλον έπαψε να χαίρεται για τη γνωριμία). Η απάντησή του ήταν αφοπλιστική: "Λογικό να μην σε γνωρίζω τότε".
Δε λέω, από άλλο επιστημονικό χώρο αυτός, εγώ δεν είμαι και κανένας γνωστός οικονομολόγος, μάλλον αντικοινωνικός, θα απορούσα αν με γνωρίζουν/ θυμούνται άλλοι οικονομολόγοι. Λογικό να μη με γνωρίζει επιστημονικά και αυτός. Αλλά διάολε, σε ένα πανεπιστήμιο δεν είναι δυνατό να περιμένεις να γνωρίσεις τους υπόλοιπους επιστήμονες μόνο από τη συνδικαλιστική τους δράση. Το πανεπιστήμιο μόνο συνδικαλισμός είναι; Θα μπορούσαμε να είχαμε συναντηθεί σε διάφορες επιστημονικές δραστηριότητες του πανεπιστημίου, έστω σε διοικητικά όργανα. Δε μπορεί ένας άνθρωπος που υποτίθεται είναι πνευματικός, κατακρίνει το "κακό" καπιταλιστικό πανεπιστήμιο να έχει μόνη δραστηριότητα τη συμμετοχή του στο συνδικαλιστικό φορέα. Δηλαδή αν γίνει το ΚΚΕ κυβέρνηση (χαχα) θα μας αναγκάσουν όλους να παρατήσουμε τις δουλειές μας και να κάνουμε συνδικαλισμό;   

Η φανέλα με το νούμερο «9»

Αναδημοσιεύω το σημερινό άρθρο του Τ. Τέλλογλου...

Η φανέλα με το νούμερο «9» — ΣΚΑΪ (www.skai.gr)

Τελικά τι αξίζει σε αυτή τη χώρα...μήπως να δεχτούμε απλώς την επιθυμία της πλειοψηφίας;

Μια παλιά πρόταση

Το είχα πει στο παρελθόν και νομίζω είναι σχετικό ακόμα και σήμερα...Να δώσουμε στην Παπαρήγα, στον Τσίπρα και τους κολλητούς τους ένα μέρος της Ελληνικής Επικράτειας δικό τους. Σε αυτό να πάνε όσοι νομίζουν ότι αυτοί προτείνουν τις σωστές πολιτικές. Να κάνουν υπουργό οικονομικών τον Kung Fu,  υπουργό εργασίας των Αυτία και πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Γκούφη. Και δεν έχω πρόβλημα, ας πάρουνε και το μεγαλύτερο μέρος της χώρας. Και ας μείνουμε οι υπόλοιποι, οι πουλημένοι, οι αμερικανόφιλοι, οι προδότες, αυτοί που βλέπουμε ΣΚΑΙ ρε παιδάκι μου στην υπόλοιπη επικράτεια. Και ας ακολουθήσει ο καθένας το δικό του μοντέλο. Εμείς το μνημόνιο, αυτοί την αναδιαπραγμάτευση του χρέους. Εμείς τον εργασιακό μεσαίωνα, αυτοί το μοντέλο της εργασίας ως κοινωνικό δικαίωμα. Αυτοί το  μεγάλο δημόσιο τομέα, εμείς το μικρό κ.ο.κ. Δεν έχει ενδιαφέρον το πείραμα; Που πιστεύεται αλήθεια ότι σε 10 χρόνια θα θέλουν όλοι να πάνε; Σε ποια από τις δυο χώρες;     

D for democracy

"Democracy is a form of government in which all citizens have an equal say in the decisions that affect their lives." Αν και το wikipedia είμαι μια κακή πηγή για ένα κείμενο ο πιο πάνω ορισμός της δημοκρατίας έρχεται από εκεί. Προσοχή στον ορισμό μάλλον λείπει το "direct or indirect say in the decisions..." αν και για το παρών κείμενο αυτό δεν είναι σημαντικό.
 Βέβαια σε μια σύγχρονη οικονομία ξέρουμε ότι μια σειρά από ερωτήματα πολιτικής έχουν δυναμική φύση: το πόσο θα αποταμιεύσουμε σήμερα θα επηρεάσει τον ρυθμό ανάπτυξής της οικονομίας που θα επηρεάσει το εισόδημα των μελλοντικών γενεών. Άρα πολιτικές που οδηγούν σε μεγαλύτερες αποταμιεύσεις θα επηρεάσουν τις επόμενες γενεές. Ομοίως τα σημερινά (αν είμαστε το 1980) ελλείμματα θα επηρεάσουν το μελλοντικό χρέος (το 2011) και άρα την ευημερία των τότε πολιτών. Το ίδιο μπορούμε να πούμε για τα συνταξιοδοτικά προγράμματα και η λίστα των κυβερνητικών πολιτικών που ανήκουν στη δυναμική κατηγορία δεν τελειώνει γρήγορα.
Από τη στιγμή όμως που μιλάμε για πολιτικές και θεωρούμε ότι τις αποφάσεις για αυτές τις παίρνουμε δημοκρατικά, τότε σύμφωνα με τον πιο πάνω ορισμό, δε θα έπρεπε σε αυτές τις αποφάσεις να λαμβάνεται υπόψη και η άποψη των μελλοντικών γενεών; Αν και η ερώτηση παραπέμπει στο αν είναι δυνατά τα ταξίδια στο χρόνο (!) το πρόβλημα είναι πάρα πολύ σημαντικό: Αν κάποιος πρέπει να ψάξει ένα νέο πολιτικό σύστημα μήπως θα έπρεπε να βρει έναν τρόπο να αντιπροσωπεύονται στις αποφάσεις και οι μελλοντικές γενεές; Τέλος τέλος αυτή δεν είναι και η βασική αντίδραση στο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας σήμερα;

Προσυπογραφή κειμένου

Από το πρωί προσπαθώ να προσυπογράψω το κείμενο υπέρ του μεσοπρόθεσμου των 11 πανεπιστημιακών. Δε βρήκα κάποιο σύνδεσμο για να κάνω κάτι τέτοιο οπότε θεωρώ σκόπιμο να το κάνω στο προσωπικό μου blog.
Α! Και αν πουν κάποιοι ότι είμαι προδότης της χώρας, βολεμένος, μέλος της νέας τάξης πραγμάτων κλπ. να τους ενημερώσω ότι απλώς έχω προσωπική άποψη διαφορετική (ευτυχώς για μένα) από τη δική τους. Επίσης να τους ενημερώσω ότι δε με φοβίζει καμία κρεμάλα, ούτε ανήκω σε κάποιο κομματικό επιτελείο και ούτε τα "παίρνω από κάποιον". Οπότε να μην μπουν στο κόπο να ξεκινήσουν τις απειλές, όπως στα άλλα ιστολόγια που έχω δει!

Πού είναι τελικά η πρόταση

Κατά βάση όλοι αγανακτισμένοι και οργισμένοι είμαστε. Αυτό είναι λογικό αφού τίποτα δεν πάει καλά. Και όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά όλοι συμφωνούμε ότι πρέπει να υπάρξει μια αλλαγή. Βέβαια όταν έρθει η ώρα να συζητήσουμε ποια θα είναι αυτή η αλλαγή τότε έρχονται οι πρώτες διαφωνίες. Άλλος θέλει αλλαγή κυβέρνησης, άλλος αλλαγή του καπιταλιστικού συστήματος, άλλος δικτατορία του προλεταριάτου, άλλος δικτατορία των συνταγματαρχών, άλλος άμεση δημοκρατία...και αν εμφανιστούν οι διαφωνίες τότε οι 100.000 γίνονται την επόμενη μέρα 30.000, και μετά 5.000 σε 6 διαφορετικές συγκεντρώσεις και μετά οι 6 συγκεντρώσεις 12 και στο τέλος η κάθε συγκέντρωση θα έχει τόσα άτομα ώστε να πηγαίνουν όλοι μαζί με ένα ταξί. Άρα μαζικό κίνημα χωρίς ηγέτη να κατευθύνει τα πλήθη και να τα ενώσει προς ένα σκοπό είναι καταδικασμένο να πάψει να είναι μαζικό την ώρα που θα πρέπει να προτείνει κάτι. Αλλά η ίδια η ύπαρξη του ηγέτη είναι αντίθετη με τη βασική ιδέα του κινήματος των Αγανακτισμένων. Εκτός βέβαια αν θεωρούν πιθανό ηγέτη που θα τους εκφράσει τον Γκούφη.

Κατάθλιψη

Τις τελευταίες μέρες ήμουν στα πρόθυρα της κατάθλιψης. Αναρωτιόμουν...μήπως τα πράγματα τα είναι διαφορετικά απ' ότι νομίζω εγώ. Μήπως έχω κάνει λάθος και τελικά έχει δίκιο ο Γκούφη; Σήμερα όμως  ήρθαν δυο γεγονότα που επιβεβαίωσαν ότι υπάρχουν και άλλοι που έχουν τις ίδιες απόψεις με μένα...δεν είμαι μόνος στον πλανήτη Ελλάδα. Πρώτα ήταν η επιστολή των 32 (δες εδώ). Μετά ήρθε από ένα φοιτητή μου Δ.Ρ. το ακόλουθο κείμενο με το οποίο συμφωνώ απόλυτα και γι αυτό το δημοσιεύω αυτούσιο.

"Λόγω του ότι στις εκλογές τα ποσοστά στα κόμματα δεν μπορούν να εμφανίσουν τις διαθέσεις και τις επιδιώξεις των ψηφοφόρων καθώς διαφορετικές ομάδες πληθυσμού ψηφίζουν διαφορετικά κόμματα και η "εντολή" που δίνεται να κυβερνήσουν είναι λίγο "θολή" θα ήθελα να δω μια πιο ειλικρινή κομματική εικόνα η οποία και θα μας έδειχνε στο κάτω κάτω και την τάση της κοινωνίας .

Το ουτοπικό σενάριο λοιπόν το οποίο έχω στο μυαλό μου θα ήταν να υπήρχαν 3 κόμματα, 1ο κόμμα θα λεγόταν Ε.ΛΑ.Μ.(Εθνικό ΛΑϊκιστικό Μέτωπο) με σήμα τον φραπέ ,το Ε.ΛΑ.Μ. θα μιλούσε και θα υπερασπιζόταν το "ελληνικό όνειρο", αυτό θα περιλάμβανε τις επιδιώξεις του μέσου Έλληνα δηλαδή :από μικρός σε κομματική νεολαία, γλείψιμο σε τοπικό βουλευτή, μπάσιμο στον δημόσιο τομέα από το παράθυρο, συνδικαλισμός στο δημόσιο, άνοδος στις σκάλες του κόμματος, μισθός 3000 ευρώ τον μήνα, συμμετοχή σε περίπου 70 απεργίες τον χρόνο, σύνταξη στα 50 2000 ευρώ τον μήνα, το Ε.ΛΑ.Μ. εννοείται πως θα προάσπιζε την ύπαρξη  μεγάλου κράτους πρόνοιας και θα έθετε ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα με φορολόγηση μιας κατηγορίας ανθρώπων με απάνθρωπα ένστικτα που το μόνο που τους νοιάζει είναι να εκμεταλλεύονται τον συνάνθρωπο τους και εννοώ  φυσικά τους επιχειρηματίες ……..Το Ε.ΛΑ.Μ. εννοείται πως μετά την μεταπολίτευση θα κυβερνούσε συνεχώς(κρίνοντας από τα κριτήριά μας) με ποσοστά νίκης άνω του 75%,το ποσοστό αυτό θα είχε αντιστρόφως ανάλογη σχέση με την ευκολία δανεισμού της χώρας και με το επιτόκιο που αυτή δανείζεται πχ.2% επιτόκιο, ποσοστό Ε.ΛΑ.Μ. 80%,6% επιτόκιο 69% ποσοστό κλπ. Στο Ε.ΛΑ.Μ. θα συμμετείχε και η πλειοψηφία των πολιτικών προσώπων της Ελλάδας, όπως ο Αλέξης Τσίπρας ,ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο ¨Ακης Τσοχατζόπουλος, ο Στέφανος Τζουμάκας, ο Γιώργος Παναγιωτακόπουλος(αριστερή πρωτοβουλία ΠΑΣΟΚ), η Λούκα Κατσέλη ,ο Χρήστος Παπουτσής, ο Αντώνης Σαμαράς, ο Πάνος Παναγιωτόπουλος και ο Παναγιώτης Καμμένος. Από τον επιχειρηματικό κόσμο θα στήριζαν εννοείται οι Τεγόπουλος –Μπόμπολας- Λαμπράκης για ευνόητους λόγους, από το καλλιτεχνικό κόσμο ο Λάκης Λαζόπουλος ενώ από των χώρο του αθλητικού θεάματος  ο Αχιλλέας Μπέος.

Το 2^ο κόμμα θα ήταν το ΚΚΕ όπως το ξέρουμε σήμερα με τα τωρινά στελέχη του παπαρήγα,κανελλομαϊληδες κλπ θα έβγαινε 2^ο κόμμα και θα συγκέντρωνε τον κόσμο που δεν  κατάφερε να περάσει τις πύλες του δημοσίου και έμεινε στην απέξω και οραματίζεται  τον κομμουνισμό που αν έρθει τότε ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΔΙΟΡΙΣΤΕΙ!!!!!!

Το 3^ο κόμμα θα ήταν το ΡΕ.Κ.(Ρεαλιστικό κίνημα)με σήμα το πρόσωπο της Θάτσερ το οποίο θα ερχόταν 3^ο πάντα και ο κόσμος που του θα είχε σημαντικές διαφοροποιήσεις με τα άλλα 2.Οι ψηφοφόροι του λοιπόν θα ήταν βιομήχανοι, βιοτέχνες, ελεύθεροι επαγγελματίες, ιδιωτικοί υπάλληλοι, χαμηλόμισθοι εργάτες και άνεργοι με βαριά πτυχία ….ναι καλά διαβάσατε όλοι αυτοί σε ένα κόμμα γιατί έχουν ένα κοινό, το υπερβολικό κράτος  τους έχει περιορίσει τις φιλοδοξίες  και τους κόβει συνεχώς τα φτερά. Οι ψηφοφόροι αυτοί θα ήταν περιθωριακοί τύποι(ROCK μουσική, σκισμένα jean,παλαιστινιακά μαντήλια κλπ) ,δεν θα τολμούσαν να πουν παραέξω πως είναι μέλη του κόμματος καθώς θα γινόντουσαν αντικείμενο χλευασμού ή θα τους κολλούσε η ταμπέλα του φασίστα. Τα αιτήματα τους θα χαρακτηριζόντουσαν παράλογα και επικίνδυνα για την χώρα από τα άλλα 2 κόμματα καθώς θα περιλάμβαναν χαμηλή φορολογία για τις επιχειρήσεις, κόψιμο του δημοσίου, ιδιωτικοποιήσεις ,κίνητρα για επιχειρηματικότητα, αλλαγή ολόκληρου του ασφαλιστικού, άρση μονιμότητας στο δημόσιο και γενικά στροφή σε ένα κράτος που να στηρίζεται στην προσπάθεια του ιδιωτικού τομέα κάτι σαν το σημερινό μνημόνιο δηλαδή….. πολιτικοί που θα το στελέχωναν θα μπορούσαν να ήταν οι Στέφανος Μάνος, Ανδρέας Ανδριανόπουλος, Αλέκος Παπαδόπουλος, Ανδρέας Λοβέρδος, Βαγγέλης Βενιζέλος, Αννα Διαμαντοπούλου, Κωστής Χατζηδάκης, Μαριέττα Γιαννάκου, Γιώργος Καρατζαφέρης καθώς και  ο πρώην διοικητής της ΤτΕ Νίκος Γκαρκάνας.

Με όλο αυτό το σύστημα λοιπόν δεν θα μπαίναμε σε διαδικασία να αναρωτιόμαστε τι φταίει για την κρίση ή γιατί ενώ λέγεται ότι στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα εμείς βρεθήκαμε σε αυτό, η απάντηση σε αυτήν την περίπτωση θα ήταν απλή: Στην μεταπολίτευση δοκιμάστηκε μόνο ένα κόμμα μόνο μια ιδεολογία και αυτή ήταν ο ΛΑΙΚΙΣΜΟΣ, αυτός φταίει για όλα. Η λύση επίσης απλή: δοκιμάζουμε την επί 30 χρόνια “αντιπολίτευση”, την ιδεολογία δηλαδή του ΡΕΑΛΙΣΜΟΥ(εκτός αν θέλουμε κομμουνισμό..).

 Τις προάλλες βέβαια βλέποντας την εκπομπή της ΝΕΤ με καλεσμένους 2 φοιτητές που ήταν στους αγανακτισμένους και ακούγοντας αυτά που έλεγαν (να αυξηθεί η φορολόγηση σε βιομηχανίες να πληρώσουν οι τράπεζες κλπ) συνειδητοποίησα πως παρόλα όσα έχουν γίνει ο λαϊκισμός βρίσκεται ακόμα πρώτος στις καρδίες των ελλήνων…… Το μόνο που μπορούμε λοιπόν να κάνουμε είναι καμιά προσευχή στον θεό μπας και κάνει κάτι  που θα ανατρέψει αυτά που έχει στο κεφάλι του ο ¨Ελληνας προτού μας προλάβουν δυσάρεστες εξελίξεις…." 

Μήπως υπάρχει φως στο βάθος του τούνελ; Αλήθεια εσείς που ψηφίζεται ΡΕ.Κ. είστε εκεί έξω; 

 

Επανάσταση

Δεν είμαι ιστορικός. Οι γνώσεις μου στο θέμα είναι μάλλον περιορισμένες. Παρόλα αυτά επειδή η έρευνά μου αγγίζει λίγο τους μηχανισμούς λήψης πολιτικών αποφάσεων, με έχει απασχολήσει αρκετά το πως ξεκινούν και γιατί γίνονται οι επαναστάσεις. Αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι ότι όταν η οικονομία δεν πάει καλά, οι πιθανότητες επανάστασης αυξάνονται. Ιστορικά παραδείγματα υπάρχουν: η Γαλλική επανάσταση ξεκίνησε μετά από δυο χρονιές με άσχημες σοδειές και μετά από την δημοσιονομική στενότητα του βασιλείου λόγω πολλών και μακροχρόνιων πολέμων. Η Ρωσική- Σοβιετική Επανάσταση ακολούθησε άσχημες καλλιεργητικές περιόδους. Η Επανάσταση του Wat Tyler, ή των χωρικών στην Αγγλία ξεκίνησε μετά από σημαντικές αυξήσεις στους φόρους.
Οι τρεις αυτές επαναστάσεις έχουν λίγα κοινά. Σίγουρα αυτή που όλοι έχουν ως πρότυπο για τα θετικά της αποτελέσματα είναι η Γαλλική Επανάσταση γιατί οδήγησε σε ραγδαίο εκδημοκρατισμό της Γαλλίας. Βέβαια όλοι ξεχνούν ότι για μια 20ετία μετά την Γαλλική Επανάσταση είχαμε μια περίοδο τρομοκρατίας (που καμία σχέση δεν είχε με τα ιδανικά του Διαφωτισμού), μερικές μεταστροφές στη βασιλεία και του Ναπολεόντειους Πολέμους.
Η άλλη διαφορά ανάμεσα στις τρεις επαναστάσεις ήταν τα αποτελέσματά τους. Οι δυο πρώτες μακροχρόνια πέτυχαν τους στόχους τους (αν και η Ρωσική Επανάσταση μόνο για 70 χρόνια- όχι λίγος χρόνος). Η Επανάσταση του Wat Tyler αντίθετα ενώ ξεκίνησε με μεγάλη δυναμική τελικά απέτυχε (αν και θεωρείται ότι οδήγησε στη συνέχεια στην κατάργηση της φεουδαρχίας στην Αγγλία). Ίσως όμως από τις τρεις επαναστάσεις είναι αυτή που στηρίχτηκε στην αγανάκτηση, χωρίς κανένα ιδεολογικό υπόβαθρο- κάτι που σίγουρα είχε και η Γαλλικά επανάσταση- Διαφωτισμός- αλλά και η Ρωσική- Μαρξισμός.
Καλή λοιπόν η αγανάκτηση, αλλά χωρίς ένα σχέδιο για την επόμενη ημέρα καλό είναι όσοι το προτείνουν να το ξανασκεφτούν και κυρίως να δουν την πιο πάνω φωτογραφία και το τέλος του Wat Tyler, ηγέτη της Επανάστασης των χωρικών.

Κυβέρνηση Προσωπικοτήτων

Επειδή μιλάμε για συναίνεση, οικουμενική κυβέρνηση και κυβέρνηση προσωπικοτήτων, καταθέτω τη δική μου πρόταση για αποτελεσματική κυβέρνηση. Στην παρούσα κυβέρνηση δε συμμετέχει κανείς από την ήδη υπάρχουσα (με μια εξαίρεση, αλλά για πεπραγμένα παλαιότερων ετών), καθώς ήθελα να φτιάξω μια εντελώς νέα κυβέρνηση. Οι προτάσεις μου:

Υπουργός Δικαιοσύνης: Γ. Βουλγαράκης (και νόμιμο και ηθικό)

Υπουργός Αθλητισμού: Χ. Τσέκος (τα παγκόσμια ρεκόρ δε θα έχουν τελειωμό)

Υπουργός Γεωργίας: Ο κουμπάρος του Τσιτουρίδη (θα λειτουργήσει αποτελεσματικά η αγορά γάλακτος)

Υπουργός Ανάπτυξης, Αποκρατικοποιήσεων και Αξιοποίησης Δημόσιας Περιουσίας: Ιερομόναχος Εφραίμ (προφανές)

Υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών: Γ. Βαρουφάκης (για να δώσει επιτέλους ενδιαφέρον στην έννοια αυτοεκπληρούμενη προφητεία)

Υπουργός Τουρισμού: Ν. Φωτόπουλος (εδώ η ΓΕΝΟΠ οργάνωνε τόσα ταξίδια…)

Υπουργός Άμυνας: Α. Τσοχατζόπουλος (πρώτη δύναμη στα υποβρύχια η Ελλάδα)

Υπουργός Διαφάνειας και Εσωτερικών: Θ. Τσουκάτος (πάνω απ’όλα η διαφάνεια)

Υπουργός Εξωτερικών: Α. Γεωργιάδης  (προφανές)

Υπουργός Υποδομών, Ενέργειας και Περιβάλλοντος: Ν. Κακλαμάνης (για το περιβάλλον και μόνο)

Υπουργός Παιδείας και δια βίου Μάθησης: Μητροπολίτης Άνθιμος (αφού το θέλει ο ίδιος)

Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων : Κ. Καραμανλής (για το εργασίας- τραγική ειρωνεία)

Υφυπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων: Γ. Αυτιάς (προφανές)

Υπουργός Νησιωτικής Ελλάδας: Θ. Πάγκαλος (ο αέρας θα πάρει πολλές σημαίες)

Κεντρικός Τραπεζίτης (αν και δε μπορεί να αλλάξει εγώ το προτείνω): Γ. Κοσκωτάς (…Τράπεζα Κρήτης)

Υπουργός Δημόσιας Τάξης: Ε. Κορκονέας (προφανές)

Υπουργός Πολιτισμού: Α. Μικρούτσικος (θα’ ναι σα να μπαίνει η Άνοιξη)

Κυβερνητικός Εκπρόσωπος και Υπουργός Τύπου: Λ. Λαζόπουλος (για να κάνει επιτέλους την εκπομπή του όπως τη θέλει)

Υπουργός Καταπολέμησης της Φοροδιαφυγής: Τ. Βοσκόπουλος (ξέρει τα κόλπα)

Υπουργός Υγείας: Δ. Λιάνη- Παπανδρέου (10 χρόνια και 54 μέρες, μέσα- έξω στα νοσοκομεία)

Αγανακτισμένος ξανά

Τιμή και δόξα στο συντάκτη! Δε διαφωνώ καθόλου

http://grapse-svise.blogspot.com/2011/05/blog-post.html

Αγανακτισμένοι

Με αφετηρία τα γεγονότα της Ισπανίας αρκετός κόσμος αναρωτιέται...γιατί εδώ ο κόσμος δεν αντιδρά; Πολύ μάλιστα ονειρεύονται πάλι επαναστάσεις και αλλαγή του συστήματος και όλα αυτά τα χαριτωμένα. Η ερώτηση η δικιά μου είναι...γιατί να αντιδράσει κόσμος...και ακόμα περισσότερο ποιος κόσμος να αντιδράσει. Ο κόσμος που μέχρι πέρσι περίμενε κάθε διαγωνισμό του ΑΣΕΠ με όνειρο να μπει στο δημόσιο. Που αγόραζε τα ένθετα "εργασία" των εφημερίδων που είχαν μόνο θέσεις δημοσίου. Ή ο κόσμος που έτρεχε στα βουλευτικά γραφεία για μια θέση stage, με προοπτική δικαστικά να μπει από την πίσω πόρτα σε μόνιμη θέση στο δημόσιο. Μάλλον μπορεί κάποιος να περιμένει τους 45χρονους συνταξιούχους των 2500€ (και βάλε ίσως)...αυτοί δε χάνουν το δικαίωμά τους σε μια ευχάριστη συνταξιοδότηση και ήρεμα γεράματα! Μήπως όμως πρέπει να βγουν αγανακτισμένοι και οι ελεύθεροι επαγγελματίες με το εισόδημα 5000€ (και βγάλε) και τις καταθέσεις εκατομμυρίων; Μάλλον θα μπορούσαν να βγούνε και οι έμποροι που πουλάνε μαϊμούδες για γνήσια. Όπως επίσης και οι εργαζόμενοι σε δημόσιους οργανισμούς φαντάσματα ή χωρίς αντικείμενο. Η λίστα φυσικά δεν τελειώνει.
Αλλά θα ήθελα πολύ να τους έβλεπα όλους αυτούς στην πλατεία συντάγματος, χωρισμένους και στις αντίστοιχες ομάδες, ανάλογα με τα προνόμια που τους έδωσε το κράτους. Για αυτή η συγκέντρωση, αν γινόταν, θα μπορούσαμε να λέμε κυριολεκτικά..."όλος ο κόσμος κατέβηκε στο δρόμο".

Καλώς τα παιδιά

"Η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδος κατέθεσε στο ΣτΕ αίτηση ακύρωσης και αναστολής κατά της απόφασης της Υπουργού Παιδείας για την «απόκτηση απολυτηρίου τίτλου Γενικού Λυκείου με ενδοσχολικές εξετάσεις», που επιτρέπει την αποχή μαθητών από τις πανελλαδικές εξετάσεις."
Νομίζω ότι όλοι μας καταλαβαίνουμε ότι τα κίνητρά τους είναι όπως πάντα το καλό των μαθητών και όχι η πελατεία των φροντιστηρίων (χα χα). Και φυσικά στη συνέντευξη τύπου θα πουν ένα πολύ καλό επιχείρημα. Αλλά ότι και να πούνε η αλήθεια είναι μια...χωρίς πανελλαδικές για τους μαθητές που δε θέλουν να μπουν στο Πανεπιστήμιο χάνεται ένα κομμάτι τις αγοράς για αυτούς...ένα κομμάτι που με πολύ "ιδρώτα", εκφοβισμό και ψέματα έχουν κερδίσει όλα αυτά τα χρόνια.

1:5

Η ιστορία δεν είναι καινούργια. Από την πρώτη στιγμή τα ίδια. Από τον περιορισμό των προσλήψεων πρώτα ζήτησαν να εξαιρεθούν οι υπάλληλοι στις εφορίες...στο κάτω κάτω αυτοί μαζεύουν τα έσοδα (για να είμαστε σωστοί αυτοί ζητάνε κιόλας να αυξηθούν οι μισθοί τους, να μειωθούν οι ώρες εργασίας τους και ο πρωθυπουργός να περνάει από το σπίτι του καθενός να το καθαρίζει). Στη συνέχεια οι υπάλληλοι στον τομέα της υγείας ζήτησαν να εξαιρεθούν και αυτοί από τον κανόνα των προσλήψεων...νευραλγικός τομέας η υγεία. Ακολούθησαν οι καθηγητές- δάσκαλοι- μέλη ΔΕΠ...ανάπτυξη χωρίς παιδεία δε γίνεται. Τη σκυτάλη πήραν οι υπάλληλοι στα δικαστήρια...μαζεύονται υποθέσεις και δεν υπάρχει προσωπικό. Τις τελευταίες μέρες ήρθε οι σειρά των καραβανάδων...αν χάσουμε έδαφος δε μπορούμε να το ξανακερδίσουμε. Τέλος για να μην ξεχνιόμαστε και οι παπάδες ζητάνε και αυτοί να μην ανήκουν στον κανόνα 1:5. 
Τελικά όταν λέμε να μειώσουμε το προσωπικό στο δημόσιο τομέα (και όλοι συμφωνούμε σε αυτό) ποιες ακριβώς προσλήψεις πρέπει να σταματήσουμε;
Στο πιο πάνω δεν προσθέτω τους πυροσβέστες, αστυνομικούς, υπάλληλους του υπουργείου εσωτερικών, τους επιτυχόντες σε όλους τους διαγωνισμούς που έχουν γίνει μέχρι σήμερα, τους άνεργους που ζητάνε μια δουλειά στο δημόσιο κοκ. Ο λόγος είναι ότι η λίστα δεν τελειώνει ποτέ. Μήπως τελικά έχουμε πολύ μικρότερο δημόσιο τομέα απ' όσο θέλει ο μέσος Έλληνας; Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξω χώρα;

Μπουρδολογία

Ημέρες χαλάρωσης ήταν οι προηγούμενες 10 μέρες, και είχα την ευκαιρία να δω στην τηλεόραση (έστω στο zapping) πράγματα που με τίποτα δε θα έβλεπα διαφορετικά. Ένα από αυτά ήταν η (θρυλική) συνέντευξη του τεράστιο συνθέτη Μ. Θεοδωράκη σε πρωινή εκπομπή (υπάρχει στο youtube, και παίζει καθημερινά στην ίδια εκπομπή). Τιμή και δόξα στον συνθέτη, αλλά συγγνώμη δε μπορώ να του αναγνωρίσω σε καμία περίπτωση την ικανότητα του φιλόσοφου ή του πολιτικού στοχαστή ή του οικονομολόγου. Επίσης να θυμίσω σε όσους δε το ξέρουν ότι συμμετείχε και σε κυβέρνηση μετά την μεταπολίτευση (ως υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου- ή δε θυμάμαι πως την είχε ονομάσει η τότε κυβέρνηση), άρα και αυτός έχει τις ευθύνες του για το χάλι μας. Επίσης να σημειώσω ότι στα μαθηματικά δεν υπάρχουν 100 χιλιάδες δισεκατομμύρια, αλλά 100 τρισεκατομμύρια. Αλλά αυτό είναι λεπτομέρια.
Αυτό που έχει ενδιαφέρον (στα πολύ λίγα που άκουσα) είναι η ιδέα ότι το μνημόνιο δίνει δυνατότητα στους δανειστές (sic) να εκποιήσουν και να πουλήσουν- ανταλλάξουν την Ακρόπολη. Ο συνθέτης πάει ένα βήμα πιο πέρα και λέει ότι μπορεί η Γερμανία να το κάνει και να την πουλήσει μετά στην Τουρκία. Τέλεια ιδέα. Η Τουρκία θα αγοράσει με 100 τρις Ευρώ (ενώ το ΑΕΠ της είναι κάτι λιγότερο από 1 τρις Ευρώ!) την Ακρόπολη και θα ανεβάσει την τούρκικη σημαία εκεί. Βέβαια το μετά δεν το λέει...το τι θα κάνει η Τουρκία (ή όποια άλλη χώρα) ένα "βράχο" στη μέση μιας άλλης χώρας δε μπορεί μάλλον να το συλλάβει...μήπως θα ανεβάζει φρουρά κάθε μέρα πάνω για να προστατεύουν τη σημαία; Από που θα περνά αυτή η φρουρά; Και αν θέλουν τόσο πολύ την Ακρόπολη γιατί να χρεωθούν με εκατό φορές το ΑΕΠ τους αντί να κάνουν ένα πόλεμο και να πάρουν μαζί και την Αθήνα (και τα πετρέλαιά της- sic); Βέβαια όσοι πιστεύουν αυτή τη συνέντευξη θα πουν- εεε, μην τα παίρνεις όλα κυριολεκτικά! μόνο πείτε μου την άλλη φορά τι πραγματικά εννοείτε και μη λέτε μπούρδες και φωτοβολίδες που ακούγονται ωραία.
Αυτά είναι τα αποτελέσματα της ακατάσχετης μπουρδολογίας που υπάρχει τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα. Ο καθένας βγαίνει και λέει κάτι, χωρίς να σκεφτεί και ο κόσμος τον ακούει χωρίς να σκέφτεται  και αυτός. Και μη μου λέτε για το Μίκη και πόσο σημαντικός είναι, γιατί θα σας θυμίσω ότι προέβλεπε την επιτυχία του κομμονισμού συμμετέχοντας ενεργά στην προσπάθεια υιοθέτησης του στην Ελλάδα, αλλά αργότερα συμμετείχε μαζί με τον Ανδριανόπουλο και το Μάνο στην κυβέρνηση Μητσοτάκη...και τα δυο αυτά γεγονότα τα υπενθυμίζω για να πείσω ταυτόχρονα και τους αριστερούς και τους δεξιούς!

Τίποτα δεν είναι τυχαίο...

Respect

Άρθρο του Α. Πανούτσου στο Πρώτο Θέμα της προηγούμενης Κυριακής...
"Μια κοινή έκφραση στα αγγλικά είναι το self fulfilling prophecy. Στα ελληνικά μεταφράζεται «αυτοεκπληρούμενη προφητεία». Θα δώσω ένα παράδειγμα. Ας πούμε ότι κάποιος προφητεύει ότι στις επόμενες 24 ώρες θα μείνει ορφανός και μετά σκοτώνει τους γονείς του. Προφανώς η προφητεία του βγήκε. Προφανέστερα, δεν είναι προφήτης. Κάτι ανάλογο συμβαίνει στην Ελλάδα. Οι Ελληνες λένε ότι η Ελλάδα θα καταστραφεί, ενώ σε μεγάλο βαθμό την καταστρέφουν οι ίδιοι.

Η μεγαλύτερη ζημιά που γίνεται είναι με τα μηνύματα που στέλνουμε στη διεθνή αγορά. Οι κανονικές χώρες ωραιοποιούν την εικόνα τους στο εξωτερικό. Εμείς κάνουμε προσπάθεια να στείλουμε το μήνυμα ότι η ελληνική οικονομία δεν σώνεται. Σε μια κλασική αυτοεκπληρούμενη προφητεία μέχρι και ο Κώστας Σημίτης είπε ότι η ελληνική οικονομία θα πάει σε αναδιάρθρωση του χρέους, δήλωση που βοήθησε να εκτοξευτεί το spread και να βρεθούμε πιο κοντά στην αναδιάρθρωση, ώστε να μπορεί ο Σημίτης να λέει ότι το είχε προβλέψει ότι το χρέος θα αναδιαρθρωθεί. Για να είναι, όμως, ένα μήνυμα αποτελεσματικό πρέπει να το πιστεύουν και οι αποστολείς του. Εδώ το βάρος το έχουν αναλάβει τα Μέσα. Καθημερινά προσπαθούν να πείσουν τους Ελληνες ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Μέχρι στιγμής η μόνη εκτίμηση που δεν έχει γίνει είναι ότι θα το γυρίσουμε στην ανθρωποφαγία. Από εκεί και πέρα όμως, τα πάντα έχουν προβλεφθεί: από μερική αναδιάρθρωση του χρέους ή των επιτοκίων μέχρι πτώχευση και επιστροφή στη δραχμή. Mέχρι επιστροφή στην οικονομία του Barter, όπου οι Ελληνες θα επιστρέψουν στην προκλασική εποχή, όταν δεν υπήρχε χρήμα, και θα ανταλλάσσουν μισό κιλό κρέας μαμούθ για μια σειρά με τα καλύτερα του Χατζηγιάννη.

Για να πιάσει, όμως, ένα μήνυμα πρέπει να βρει και γόνιμη γη. Και οι Ελληνες πεθαίνουν για ιστορίες πείνας και δυστυχίας. Είμαστε η χώρα όπου πάντα έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα σε μια άλλη εποχή. Η χώρα όπου διαβάζεις εφημερίδες των πρώτων Ολυμπιακών του 1896 και γράφουν σε τι κατάντημα έφτασε ο αθλητισμός. Και διαβάζεις εφημερίδες του ’16, του ’36, του ’56 και του ’96 και κάθε φορά τα πράγματα ήταν καλύτερα τις παλιότερες εποχές. Είμαστε η χώρα που λέει ότι έχει τη μοναδικότητα να έχει στο λεξιλόγιό της τη λέξη «φιλότιμο», ενώ η πραγματική μοναδικότητά της είναι ότι βρήκε την παροιμία «Κάθε πέρσι και καλύτερα».

 Αν υπάρχει συνέχεια στην Ιστορία της Ελλάδας, οι Αθηναίοι του Χρυσού Αιώνα του Περικλέους είμαι βέβαιος ότι μουρμουρίζανε ότι την εποχή του Σόλωνα ο κόσμος τα πέρναγε καλύτερα. Δεκάδες δισεκατομμύρια έχουν παιχτεί στην εκτίμηση ότι η χώρα θα μπατιρήσει. Η χρεοκοπία της Ελλάδας κέρδος για όσους το πόνταραν, αλλά καταστροφή για τους Ελληνες. Οσο στέλνουμε το μήνυμα ότι χρεοκοπούμε, η Ελλάδα πλησιάζει στη χρεοκοπία. Και όσοι το έλεγαν θα μπορούν μετά να λένε «εμείς σας το είχαμε πει» χωρίς να προσθέτουν ότι σε μεγάλο βαθμό όχι μόνο το είχαν πει, αλλά το είχαν κάνει κιόλας."
Πηγή

Κολλημένοι με το Παρελθόν

Βρήκα τον πιο κάτω πίνακα στο βιβλίο οδηγιών για τη συμπλήρωση της φορολογικής δήλωσης. Αναφέρει συνοπτικά τι ποσοστό των δαπανών πάει σε κάθε κρατική δραστηριότητα. Προσέθεσα την τρίτη στήλη η οποία λέει (με ένα πολύ γενικό τρόπο) κάθε κατηγορία αν αναφέρεται σε δραστηριότητες του κράτους που θα αποφέρουν όφελος στο Μέλλον, είναι υποχρέωση του Παρελθόντος ή θα δώσει όφελος σήμερα (Παρών). Η κατηγοριοποίηση αυτή έγινε με τρόπο ώστε να είναι όσο το δυνατό πιο light  για υποχρεώσεις του παρελθόντος (μόνο χρέος- τόκοι, συντάξεις) και έχει περιλάβει τις δαπάνες μεταφορών  και υποδομών στο μέλλον (αν και οι μεταφορές είναι στο παρών, ενώ οι υποδομές μόνο στο μέλλον) και τις δαπάνες για υγεία στο παρών (αν και το μεγαλύτερο μέρος των δαπανών υγείας πάνε για τα πιο ηλικιωμένα άτομα- δες παρελθόν). Η εικόνα παρόλα αυτά είναι καθαρά υπερ του παρελθόντος- το μεγαλύτερο μέρος των κρατικών δαπανών πάνε στο παρελθόν (45%), με μόνο 19,7% να πηγαίνει για μελλοντικά ωφέλη. Τελικά πόσο κολλημένο με το παρελθόν είναι το Ελληνικό κράτος; Πόσο ακόμα ο προϋπολογισμός θα λειτουργεί εις βάρος του μέλλοντος;

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

Διορισμός

Διαβάζω στο Newsit: "Η σύλληψη του δράστη έγινε το μεσημέρι της Κυριακής (17-04-2011) στην Πεδινή Ιωαννίνων. Αστυνομικοί έφτασαν στα ίχνη του, μετά από καταγγελία κατοίκου της περιοχής για εξαπάτηση. Όπως τους είπε το θύμα, του έδωσε 2.000€ επειδή τον πίστεψε πως έχει τη δύναμη να διορίσει συγγενικό του πρόσωπο στο δημόσιο. Όταν οι μέρες πέρασαν και ο δράστης έπαψε να δίνει σημεία ζωής, απευθύνθηκε στην αστυνομία...

 Όπως προέκυψε από την έρευνα, ο δράστης τον τελευταίο μήνα, με τον ίδιο τρόπο, απέσπασε 9.000€, ενώ κατά τα έτη 2008 και 2009, απέσπασε από άλλο κάτοικο της περιοχής 10.500€, πουλώντας πάντα το παραμύθι του διορισμού στο δημόσιο."
Αναρωτιέμαι ποιος άραγε φταίει παραπάνω; Αυτός που τα πήρε ή αυτός που τα έδωσε; Άραγε υπάρχει κάποιος που πλήρωσε και διορίστηκε έστω ως συμβασιούχος; Και άραγε τι θα έλεγε το "σεβαστό" Ανώτατο Δικαστήριο...αυτός ο συμβασιούχος θα έπρεπε να μονιμοποιηθεί; Και αν δε πρέπει να διοριστεί αυτός, θα πρέπει να διοριστεί αυτός που χρησιμοποίησε πολιτικό κεφάλαιο (αντί για οικονομικό) για να διοριστεί; Μήπως κύριοι δικαστές πρέπει να διοριστούν πρώτα αυτοί και μετά όσοι  πέρασαν με κάποιο γραπτό διαγωνισμό; Μήπως πρέπει να έχουν προτεραιότητα (αφού η απόφασή σας  είναι δεσμευτική) ακόμα και αν είναι απλοί υπάλληλοι γραφείου έναντι πιο παραγωγικών ειδικοτήτων (πχ γιατροί, νοσηλευτές, πυροσβέστες, εκπαιδευτικοί...); Έχω μια καλή ιδέα....τι θα λέγατε κύριοι δικαστές αν αντί για δικαστικούς υπαλλήλους και δικαστές, φέτος προσλαμβάνανε όλους τους συμβασιούχους που νομιμοποιήσατε και αυτούς που σκοπεύετε να νομιμοποιήσετε; Η απόφασή σας παραμένει ίδια; Πιστεύω πως ναι, γιατί στο κάτω κάτω η δικαιοσύνη είναι τυφλή. Αν και τα τελευταία χρόνια η οφθαλμιατρική κάνει θαύματα.

Κρατικό άρα και ηθικό

Από το website της εφημερίδας "Πρώτο Θέμα": "Σε διόρθωση του νομοσχεδίου για τα τυχερά παιχνίδια θα προχωρήσει ο κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου μετά τις έντονες επικρίσεις των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που έθεσαν μείζον θέμα «ηθικής και διαφάνειας» κατηγορώντας παράλληλα τον υπουργό ότι επιχειρεί να μετατρέψει την Ελλάδα σε «ένα απέραντο καζίνο».

Ο κ. Παπακωνσταντίνου μετά το τέλος του ΚΤΕ Οικονομικών ανέφερε ότι «δημιουργήθηκε θέμα με την επέκταση της φυσικής παρουσίας των μηχανημάτων. Γι αυτό και σε πρώτη φάση θα τοποθετηθούν μόνο στα πρακτορεία του ΟΠΑΠ και σε δεύτερη θα μελετηθεί η περαιτέρω αδειοδότηση μεικτών χώρων»."

Αφού ο τζόγος είναι μέσω ΟΠΑΠ άρα πλέον είναι ηθικός και όχι ανήθικος όπως έλεγαν οι βουλευτές πριν από 4 μέρες. Να ρωτήσω τώρα εγώ, αν η πορνεία και το εμπόριο ναρκωτικών γίνει και αυτό μέσω ΟΠΑΠ μήπως μπορούμε να τα νομιμοποιήσουμε και αυτά; Ε; Τι λέτε κύριοι βουλευτές; Το κρατικό μονοπώλιο τελικά κάνει όλα τα ανήθικα- ηθικά;

Μεγάλες ανακαλύψεις

Το καλό με τη φυσική είναι ότι κάθε απίθανος δε παρουσιάζει μια θεωρία συνωμοσίας ως επιστημονική θεωρία. Επιπλέον οι φυσικοί είναι πολύ αυστηροί στο τι θεωρούν επιστήμη...γι αυτό και το παρακάτω αν επαληθευτεί μπορεί να είναι και η μεγαλύτερη ανακάλυψη του 21ου αιώνα
http://blog.physics4u.gr/?p=3275

Κεϋνσιανοί του βόλου

Όλοι οι λαϊκιστές των τελευταίο καιρό έχουν ανακαλύψει τον Κέυνς: μειώσεις των κρατικών δαπανών αφαιρούν χρήμα από το οικονομικό κύκλωμα επιτείνοντας την ύφεση. Άρα λένε η κυβέρνηση θα πρέπει να αυξήσει τις δαπάνες της και να τις χρηματοδοτήσει με ...δεν ξέρω τι, γιατί με δανεισμό πάντως δε γίνεται!
Αν πιστεύουν αυτή την άποψη τότε θα πρέπει αυτόματα να δεχτούν ότι η κυβέρνηση αν πρέπει να κόψει δαπάνες αυτές πρέπει να είναι δαπάνες που έτσι κι αλλιώς θα έκαναν τα νοικοκυριά (δηλ. ανελαστικές δαπάνες των νοικοκυριών, όπως δαπάνες για φάρμακα, εκπαίδευση, μεταφορές, επιδότηση πετρελαίου θέρμανσης κλπ). Αυτές τις δαπάνες τα νοικοκυριά θα πρέπει να τις χρηματοδοτήσουν- αν δε τις χρηματοδοτεί το κράτος-, δε θα κρατούν χρήμα ή δε θα βγάζουν χρήμα έξω από το οικονομικό κύκλωμα με τη μορφή αποταμίευσης. Αντίθετα το κράτος θα πρέπει να κάνει δαπάνες (με αντίστοιχες μεταβιβάσεις αγαθών στα νοικοκυριά) αγαθών που έχουν σχετικά μεγάλη ελαστικότητα ως προς το εισόδημα (π.χ. κοσμήματα, αυτοκίνητα κλπ). Και γιατί όχι, αντί για μισθούς και συντάξεις θα μπορούσε το κράτος να αγοράζει άμεσα αγαθά από την αγορά και με αυτά να πληρώνει τους δημοσίους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους. και τώρα που το σκέφτομαι το ίδιο θα έπρεπε να επιβάλλει να κάνουν οι ίδιες οι ιδιωτικές επιχειρήσεις. Σίγουρα τίποτα δε θα βγαίνει από το οικονομικό κύκλωμα έτσι!

Οικονομική Επιστήμη

Στο διαδίκτυο κυκλοφορούν μια σειρά από βίντεο που προσπαθούν να εξηγήσουν τη λειτουργία της οικονομίας, του τραπεζικού συστήματος, τις αιτίες της κρίσης, τις πιθανές λύσεις κλπ.
Η γνώμη μου για όλα αυτά τα βίντεο- τοποθετήσεις συνοψίζεται από τα λόγια κάποιου άλλου: "Δηλαδή εγώ, όπως κι οι άλλοι Έλληνες, έχω τη γνώμη ότι οι Αθηναίοι είναι λαός σοφός. Παρατηρώ λοιπόν ότι, όταν μαζευόμαστε στην εκκλησία του δήμου, κάθε φορά που είναι να καταπιαστεί η πολιτεία με κάποιο οικοδομικό έργο, φωνάζουν τους αρχιτέκτονες να δώσουν τη συμβουλή τους για τα οικοδομήματα· όταν πάλι είναι να ναυπηγήσουν πλοία, τους ναυπηγούς, το ίδιο και για όλα τ' άλλα, όσα πιστεύουν ότι μπορεί κανείς να τα μάθει και να τα διδάξει. Όμως αν μπει στη μέση για να δώσει συμβουλή κάποιος άλλος, που εκείνοι δεν τον ξέρουν για άνθρωπο της δουλειάς (ας είναι όμορφος και πλούσιος και αριστοκράτης όσο θες), δεν δίνουν καμιά προσοχή στα λεγόμενά του, αλλά τον παίρνουν στο ψιλό και χαλούν τον κόσμο, ώσπου ή ο ίδιος που ανάλαβε να δώσει συμβουλές σαστίσει και παραμερίσει, ή οι τοξότες τον τραβήξουν από το βήμα ή τον πετάξουν έξω με διαταγή των πρυτάνεων." (μτφ. Η.Σ. Σπυρόπουλος. 1992. Πλάτωνος Πρωταγόρας. Εισαγωγή, κείμενο, μετάφραση, ερμηνευτικά σχόλια. 4η έκδ. Θεσσαλονίκη: Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών).
Δυστυχώς πλέον αν ο άλλος είναι "όμορφος και πλούσιος και αριστοκράτης" ή ακόμα χειρότερα λέει πράγματα ευχάριστα για την πλειοψηφία κατευθείαν γίνεται αποδεκτός. Να δεις πώς λέγονταν αυτοί στην αρχαία Αθήνα...και να δεις τι συνέβαινε όταν αυτοί έπαιρναν μεγάλη δύναμη...και ποιο ήταν το τελικό αποτέλεσμα για την ευημερία των πολιτών...

Ανταγωνισμός στην Ελληνική Οικονομία

Στην Ελλάδα, για όσους δεν το γνωρίζουν, είναι υποχρεωτική η δημοσίευση των ισολογισμών των ΑΕ και των ΕΠΕ στον έντυπο τύπο. Ο επίσημος λόγος είναι αυτό εξυπηρετεί τη διαφάνεια και την ενημέρωση του επενδυτικού κοινού. Στην πραγματικότητα δεν εξυπηρετεί κανένα εκτός από τις εφημερίδες και τους εκδότες που "βγάζουν" από τις καταχωρίσεις των ισολογισμών- επιβαρύνοντας χρηματικά τις επιχειρήσεις. Σήμερα λοιπόν κατατέθηκε τροπολογία στη βουλή για κατάργηση αυτής της υποχρέωσης, η οποία απορρίφθηκε. Το σκεπτικό της απόρριψης όπως τη διατύπωσε ο βουλευτής Θ. Παπαγεωργίου είναι ότι "...χρειάζεται προσοχή, καθώς υπάρχουν μεν έντυπα που βγαίνουν σε ένα μήνα «κάνουν αρπαχτή από τους ισολογισμούς και κλείνουν», αλλά υπάρχουν και αντιδράσεις από έντυπα που εξυπηρετούν το κοινωνικό συμφέρον." (πηγή: http://www.newsbeast.gr/financial/arthro/146914/ohi-stin-tropologia-gia-mi-dimosieusi-isologismon/). Για ακόμα μια φορά οι Έλληνες βουλευτές έδειξαν ότι αυτό που τους ενδιαφέρει είναι το δημόσιο συμφέρον και όχι τα συμφέροντα μιας στενής ομάδας.

Την κρίση θα πληρώσουν αυτοί που τη δημιούργησαν

Χθες είδα στην ΕΤ3 ένα καταπληκτικό ντοκιμαντέρ για την κρίση του 1929 στις ΗΠΑ. Νομίζω ότι για ακόμα μια φορά η ιστορία έχει να μας διδάξει πολλά, αρκεί να μπορέσουμε να τη διαβάσουμε σωστά. Αρχικά κάποιος μπορεί να δει γιατί είναι απαραίτητη η κρατική παρέμβαση, και πώς ήταν τα πράγματα χωρίς καμία μορφή κράτους πρόνοιας . Από την άλλη το συμπέρασμα που με έβαλε να σκεφτώ ήταν ότι αυτοί που πραγματικά είχαν πρόβλημα από την κρίση ήταν η μεσαία τάξη. Οι πλούσιοι απλώς έχασαν ένα μέρος του πλούτου τους- δεν βρέθηκαν σε άσχημες συνθήκες. Οι φτωχοί δεν είχαν τίποτα να χάσουν. Οι μόνοι που είδαν το επίπεδο της ζωής τους να καταποντίζεται ήταν η μεσαία τάξη.
Αυτό βέβαια είναι κάτι που το ξέρουμε- πάντα η κρίση θα πλήξει τη μεσαία τάξη και αυτό το θεωρούμε πολύ κακό. Είναι όμως κακό για την Ελλάδα; Η απάντησή μου είναι μπορεί και όχι. Στην Ελλάδα η μεσαία τάξη συνήθως ταυτίζεται με την τάξη των μικροεπιχειρηματιών και των δημοσίων υπαλλήλων. Η πρώτη τάξη είναι η κατεξοχήν πρωταθλητές της φοροδιαφυγής- εισφοροδιαφυγής, ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων- που αν απασχολούν κάποιους εργαζόμενους αυτό το κάνουν συνήθως αγνοώντας τους εργασιακούς νόμους για αμοιβές, ωράριο κλπ. Από την άλλη η τάξη των δημοσίων υπαλλήλων (σε στενό και ευρήτερο δημόσιο τομέα, μόνιμοι και μη μόνιμοι- δες συμβασιούχους) είναι η τάξη που ανέβηκε (κυρίως προ 1998) μέσα από συνθήκες πελατειακών σχέσεων, αναξιοκρατίας, συνδικαλιστικών πιέσεων για αυξήσεις μισθών, μειώσεις ωρών εργασίας.
Μια τέτοια μεσαία τάξη δε νομίζω ότι έχει πολλά να προσφέρει στην οικονομία αλλά και στην κοινωνία. Καλό θα ήταν αυτοί οι επιχειρηματίες να βρεθούν στην άλλη πλευρά, να μετατραπούν σε εργαζόμενους και να αφήσουν τη θέση τους σε επιχειρηματίες που θα λειτουργήσουν με άλλους τρόπους (και δε μπορώ να φανταστώ ότι αυτοί οι τρόποι θα είναι χειρότεροι απ' ότι στο παρελθόν). Και οι δημόσιοι υπάλληλοι καλό θα ήταν να προσεγγίσουν τις συνθήκες διαβίωσης και δουλειάς των ιδιωτικών υπαλλήλων. Με λίγα λόγια αυτή τη μεσαία τάξη δε τη θέλω. Και η κρίση είναι η καλύτερη ευκαιρία για να καταστραφεί. Και ίσως τελικά στα συντρίμμια της ελληνικής οικονομίας σε λίγα χρόνια να φτιαχτεί μια μεσαία τάξη χρήσιμη.

Ζήτω η 25η Μαρτίου

Scripta Manent

Επειδή σε ένα χρόνο κάποιοι θα λένε "αφού τα ξέρατε γιατί δεν τα έλεγε κανείς;" ακριβώς όπως έλεγαν και πριν ένα χρόνο, γράφω εδώ δυο- τρία πράγματα (αν και θα τα διαβάσουν λίγοι). Μέχρι στιγμής το μνημόνιο και οι συνταγές του δεν έχουν εφαρμοστεί. Άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων δεν υπήρξε (και απ' ότι φαίνεται δε θα υπάρξει σύντομα). Ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων δεν προχώρησε ούτε γι αστείο. Η πάταξη της φοροδιαφυγής σταμάτησε λόγω πολιτικού κόστους (δεν κυνηγάμε τους μικρούς που χρωστάνε και ψάχνουμε δικαιολογίες για τους μεγάλους) είτε με το επιχείρημα ότι δεν μπορώ να εισπράξω από αυτούς που δεν έχουν (sic). Η μείωση της σπατάλης για τους μισθούς στις ΔΕΚΟ πάλι ούτε για πλάκα δεν προχώρησε. Οι δαπάνες που έχουν κοπεί είναι οι μάλλον περισσότερο παραγωγικές και η σπατάλη στο Δημόσιο Τομέα παραμένει. Και μπορώ να συνεχίσω να λέω πολλά ακόμα. Αντίθετα επικρατεί η λογική να κατέβουμε στο δρόμο και η κυβέρνηση θα πάρει όλα τα μέτρα  πίσω. Μπορούμε να κάνουμε και καμιά απεργία πείνας, που είναι στη μόδα, και σίγουρα θα υποχωρήσει.
Εγώ πλέον συμφωνώ με αυτή τη λογική. Δε μπορεί μια μειοψηφία ανθρώπων να προσπαθούν να επιβάλλουν το σωστό στην πλειοψηφία που θέλει κάτι άλλο. Αφού ο λαός θέλει λοιπόν λαϊκ(ιστικ)η κυριαρχία ας την έχει. Όμως μη βγει σε λίγο καιρό ο Kung-Fu, η Παπαστρουμφ, ο Χωρίς Τσίπας ή ο Λαϊκιζόπουλος και πουν ότι το μνημόνιο και τα μέτρα απέτυχαν: τα μέτρα του μνημονίου πολύ απλά δεν εφαρμόστηκαν ποτέ. Αντίθετα μέχρι στιγμής έχει εφαρμοστεί (πάνω- κάτω) η δική τους συνταγή. 

Εκλογές εδώ και τώρα (?)

Τελικά αν γίνουν εκλογές τι θα συμβεί στην ελληνική οικονομία; Θα έρθει η ώρα της καταστροφής ή όχι; Αν με ρωτούσατε μέχρι πριν από λίγες μέρες θα έλεγα ότι είναι ένα καταστροφικό σενάριο: οι αγορές θα πανικοβληθούν και οι πιέσεις (αν και δε μας αφορούν άμεσα) θα ενταθούν. Μέτρα δε θα προχωρήσουν για όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου και η επόμενη δόση του δανείου μάλλον θα γίνει πολύ αβέβαια. Αν μάλιστα οι δημοσκοπήσεις δίνουν πολιτική αστάθεια την επομένη των εκλογών το πιο πιθανό είναι (κατά την εκτίμησή μου) να μη δοθεί η δόση του δανείου καθόλου και τελικά να αναγκαστούμε να καταφύγουμε στο μοιραίο (πες με στάση πληρωμών).
Βέβαια υπάρχει ένα πολύ καλό επιχείρημα υπέρ των εκλογών: αν πιστεύουμε ότι αυτό που χρειάζεται η οικονομία είναι μια γνήσια κεϋνσιανή πολιτική αύξησης των δαπανών, μόνο ο εκλογικός κύκλος μπορεί να είναι η λύση σε αυτό. Μόνο πριν από εκλογές η κυβέρνηση υπάρχει περίπτωση να αυξήσει τις δαπάνες της και να ρίξει ρευστότητα στο σύστημα. Επιπλέον πάντα οι εκλογές συνοδεύονται και με μια βελτίωση των προσδοκιών των ατόμων. Όλα αυτά συνηγορούν πως μπορεί να υπάρξει αύξηση των δαπανών στην οικονομία που θα οδηγήσει σε ανάκαμψη.
Η άποψή μου είναι ότι ο κίνδυνος είναι πιο μεγάλος από τα πιθανά οφέλη στην παρούσα φάση (κάποια άλλη στιγμή όχι). Όποιος ωστόσο πιστεύει ότι η οικονομία χρειάζεται κεϋνσιανές πολιτικές αύξησης των δαπανών (και τα πολιτικά κόμματα που λένε  ότι πιστεύουν αυτό είναι πολλά) μπορεί να ζητήσει εκλογές...εκτός και αν τελικά δεν το πιστεύει πραγματικά κανείς!

1821

Είναι δυνατόν...οτι μου έλεγαν τόσα χρόνια οι γονείς μου, οτι έμαθα στο δημοτικό είναι λάθος;...Μα τόσα βιβλία, τόσες ταινίες, τόσα τραγούδια. Δεν μπορεί όλοι να λένε ψέματα τόσα χρόνια. Υπάρχουν και αποδείξεις...τόσοι έχουν δει σημάδια ίδια με την ιστορία που μας λέγαν τόσα χρόνια...δε μπορώ να το δεχτώ...
δε μπορείτε κύριοι να μου λέτε ότι δεν υπάρχει ο Άγιος Βασίλης.

Δεν πληρώνω

Το Grand Theft Auto είναι μια σειρά video games στην οποία (για όσους δε γνωρίζουν) ο παίκτης ξεκινά ως μικρο εγκληματίας και σιγά σιγά ανεβαίνει τα κλιμάκια του οργανωμένου εγκλήματος σε μια σειρά από (όχι τόσο) υποθετικές πόλεις των ΗΠΑ. Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού έχεις τη δυνατότητα να κάνεις διάφορα εγκλήματα, τόσο για να βγάλεις χρήματα, π.χ. μικρο ληστείες, είτε απλά για πλάκα, π.χ. να πατήσεις ένα πεζό με το αυτοκίνητο ή να τον πυροβολήσεις. Τις περισσότερες φορές τα διάφορα μικρο εγκλήματα που κάνεις δεν ενεργοποιούν την αστυνομία ώστε να σε καταδιώξει. Π.χ. αν πατήσεις ένα πεζό ακόμα και δίπλα να είναι ένα περιπολικό κανείς δεν παρεμβαίνει για να προσπαθήσει να σε συλλάβει. Οι μόνες περιπτώσεις που η αστυνομία ενεργοποιείται άμεσα και ξεκινά άμεση καταδίωξη είναι αν προσπαθήσεις να σκοτώσεις αστυνομικό ή να περάσεις τζάμπα από τα διόδια.
Έχοντας παίξει πολλές ώρες το εν λόγω παιχνίδι μπορώ να πω ότι έχω κάνει σχεδόν όλα τα πιθανά εγκλήματα. Επίσης μπορώ να πω ότι τις πρώτες φορές είχε πλάκα να περνάς από τα διόδια τζάμπα και να ξεκινά μια καταδίωξη, αλλά όσο προχωρούσε το παιχνίδι η διαρκής καταδίωξη (και μάλιστα πολλές φορές επίμονη για τα δεδομένα του παιχνιδιού) γινόταν κουραστική. Το αποτέλεσμα ήταν ότι σε αυτό το περιβάλλον πλήρους ανομίας (αυτό είναι το παιχνίδι!) σταματούσα πάντα να πληρώσω διόδια- παρά το ότι τα έργα στους δρόμους του παιχνιδιού ποτέ δεν τελείωναν (sic).
Με λίγα λόγια σε οποιοδήποτε περιβάλλον η εφαρμογή του νόμου είναι το πιο σημαντικό κομμάτι για την αποτροπή. Είμαι μάλιστα σίγουρος ότι το εν λόγο παιχνίδι δε θα είχε καθόλου πλάκα αν σε κάθε παρανομία που έκανες ξεκινούσε και μια καταδίωξη.
Μήπως τελικά το επόμενο GTA πρέπει να έχει το περιβάλλον της Ελλάδας αντί για τις ΗΠΑ?

Αν μη τι άλλο εντυπωσιακό

Σύμφωνα με αυτό που στηρίζεται σε αυτό, το 45% των φοιτητών στις ΗΠΑ δεν αποκτά καμία ικανότητα τα πρώτα δυο χρόνια των σπουδών του, ενώ το 36% δεν παρουσιάζει καμία σημαντικά βελτίωση στις γνώσεις του μετά από 4 χρόνια σπουδών. Το πιο εντυπωσιακό είναι όσοι τείνουν να έχουν περισσότερο "κοινωνική" ζωή (δηλ. διάβασμα(?) σε ομάδες κλπ) τείνουν να μαθαίνουν λιγότερα. Ίσως τελικά ο δρόμος στη γνώση να είναι πολύ μοναχικός(!).
Επίσης σύμφωνα με την ίδια έρευνα τα οφέλη από την εκπαίδευση σε όρους γνώσεων είναι μικρότερα στα προγράμματα που ασχολούνται με επαγγελματική εκπαίδευση και μεγαλύτερα σε προγράμματα σπουδών Γενικών Σπουδών. Αυτό ίσως είναι ένα πολύ καλό επιχείρημα γιατί είναι καλύτερα να διδάσκουμε Μίκρο και Μάκρο αντί Λογιστική.