Πεφωτισμένοι

Προχθές τυχαία συνάντησα έναν από τους (μάλλον) γνωστούς (τουλάχιστον στο χώρο τους) πεφωτισμένους της ελληνικής αριστεράς. Πανεπιστημιακός, αρκετά χρόνια στο κοινοβούλιο, και αρκετοί λένε ότι είναι και από τους πιο σοβαρούς του χώρου. Ένας κοινός γνωστός έκανε τις συστάσεις και εμείς δηλώσαμε χαρούμενοι για τη γνωριμία (εγώ δεν ήμουν, και αυτός αν ήταν στην πορεία άλλαξε γνώμη). Ο κοινός γνωστός ανέφερε πως και οι δυο είμαστε μέλη ΔΕΠ στο ίδιο πανεπιστήμιο και ρώτησε τον πεφωτισμένο αν με γνωρίζει. Τότε αυτός ρώτησε αν συμμετέχω στις συνελεύσεις του συνδικαλιστικού οργάνου των μελών ΔΕΠ του πανεπιστημίου. Απάντησα αρνητικά (ακριβώς εδώ είναι το σημείο που μάλλον έπαψε να χαίρεται για τη γνωριμία). Η απάντησή του ήταν αφοπλιστική: "Λογικό να μην σε γνωρίζω τότε".
Δε λέω, από άλλο επιστημονικό χώρο αυτός, εγώ δεν είμαι και κανένας γνωστός οικονομολόγος, μάλλον αντικοινωνικός, θα απορούσα αν με γνωρίζουν/ θυμούνται άλλοι οικονομολόγοι. Λογικό να μη με γνωρίζει επιστημονικά και αυτός. Αλλά διάολε, σε ένα πανεπιστήμιο δεν είναι δυνατό να περιμένεις να γνωρίσεις τους υπόλοιπους επιστήμονες μόνο από τη συνδικαλιστική τους δράση. Το πανεπιστήμιο μόνο συνδικαλισμός είναι; Θα μπορούσαμε να είχαμε συναντηθεί σε διάφορες επιστημονικές δραστηριότητες του πανεπιστημίου, έστω σε διοικητικά όργανα. Δε μπορεί ένας άνθρωπος που υποτίθεται είναι πνευματικός, κατακρίνει το "κακό" καπιταλιστικό πανεπιστήμιο να έχει μόνη δραστηριότητα τη συμμετοχή του στο συνδικαλιστικό φορέα. Δηλαδή αν γίνει το ΚΚΕ κυβέρνηση (χαχα) θα μας αναγκάσουν όλους να παρατήσουμε τις δουλειές μας και να κάνουμε συνδικαλισμό;