Κατά βάση όλοι αγανακτισμένοι και οργισμένοι είμαστε. Αυτό είναι λογικό αφού τίποτα δεν πάει καλά. Και όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά όλοι συμφωνούμε ότι πρέπει να υπάρξει μια αλλαγή. Βέβαια όταν έρθει η ώρα να συζητήσουμε ποια θα είναι αυτή η αλλαγή τότε έρχονται οι πρώτες διαφωνίες. Άλλος θέλει αλλαγή κυβέρνησης, άλλος αλλαγή του καπιταλιστικού συστήματος, άλλος δικτατορία του προλεταριάτου, άλλος δικτατορία των συνταγματαρχών, άλλος άμεση δημοκρατία...και αν εμφανιστούν οι διαφωνίες τότε οι 100.000 γίνονται την επόμενη μέρα 30.000, και μετά 5.000 σε 6 διαφορετικές συγκεντρώσεις και μετά οι 6 συγκεντρώσεις 12 και στο τέλος η κάθε συγκέντρωση θα έχει τόσα άτομα ώστε να πηγαίνουν όλοι μαζί με ένα ταξί. Άρα μαζικό κίνημα χωρίς ηγέτη να κατευθύνει τα πλήθη και να τα ενώσει προς ένα σκοπό είναι καταδικασμένο να πάψει να είναι μαζικό την ώρα που θα πρέπει να προτείνει κάτι. Αλλά η ίδια η ύπαρξη του ηγέτη είναι αντίθετη με τη βασική ιδέα του κινήματος των Αγανακτισμένων. Εκτός βέβαια αν θεωρούν πιθανό ηγέτη που θα τους εκφράσει τον Γκούφη.
Μα έχει ηγέτες το «κίνημα των αγανακτισμένων» τον Λαζόπουλο ,τα παιδιά από το ράδιο Αρβύλα (όνομα και πράγμα) και 1-2 «««««προοδευτικούς»»»»»»» ας νομοθετήσουν και να βρουν λύσεις αυτοί…..
ΑπάντησηΔιαγραφή