Συνεχίζουμε στην ίδια λογική με την προηγούμενη ανάρτηση. Ο επόμενος μύθος είναι "Οι Δημόσιοι Υπάλληλοι στην Ελλάδα δεν είναι πολλοί. Στο κάτω- κάτω είναι κοντά στο μέσο όρο της ΕΕ".
Αυτό στηρίζεται στο πιο πάνω γράφημα. Όπως μπορεί εύκολα να δει κανείς, πράγματι οι δημόσιοι υπάλληλοι (ΔΥ) στην Ελλάδα είναι όσοι και στο μέσο όρο της Ε.Ε. Επίσης στην Ελλάδα οι περισσότεροι είναι στις ΔΕΚΟ παρά στον καθαρό δημόσιο τομέα. Επομένως για αυτόν το μύθο θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι αλήθεια: "Οι ΔΥ δεν είναι πολλοί"
Υπάρχει όμως ένα μεγάλο αλλά: το δεν είναι πολλοί αναφέρεται μόνο στους σχετικούς αριθμούς. Και φυσικά δεν αναφέρομαι στο σχετικό αριθμό των ΔΥ στο εργατικό δυναμικό- αυτό έχει ληφθεί υπόψη στο γράφημα. Αυτό που δεν έχει ληφθεί υπόψη είναι πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι χρειάζονται για να παραχθεί μια μονάδα αγαθού του δημόσιου τομέα. Για τα λίγα αγαθά που παράγει ο ελληνικός δημόσιος τομέας οι ΔΥ είναι πάρα πολλοί. Με κατάλληλη ανακατομή τους ανάμεσα στις δραστηριότητες θα μπορούσε να αυξηθεί κατά πολύ και η ποσότητα και η ποιότητα των δημοσίων αγαθών. Μπορεί να σκεφτεί κάποιος το παράδειγμα των υπηρεσιών υγείας. Όποιος πάει σε ένα νοσοκομείο θα βρει περισσότερους διοικητικούς υπαλλήλους, απ' ότι νοσηλευτές. Η αιτία είναι απλή. Προσλήψεις νοσηλευτών γίνονται, αλλά μέσα στο χρόνο οι νοσηλευτές φεύγουν από τα "δυσάρεστα" πόστα και πάνε στις διοικητικές υπηρεσίες. Το ίδιο φυσικά ισχύει και στα σχολεία- όπου καθηγητές δεν υπάρχουν για μάθημα, αλλά στις διοικητικές υπηρεσίες (α'βάθμια και β'βάθμια διοίκηση και αποσπάσεις σε άλλες υπηρεσίες) καθηγητές υπάρχουν πάρα πολλοί. Και για να μην ξεχνιόμαστε σύμφωνα με τον οδηγό σπουδών που έδωσε πέρσι στους φοιτητές το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων- υπάρχουν περίπου τόσοι διοικητικοί υπάλληλοι όσοι και διδάσκοντες.
Τι σημαίνουν όλα αυτά: δεν είναι απαραίτητες οι απολύσεις (σε πρώτη φάση). Αυτό που είναι απαραίτητο είναι η αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα. Μεταφορά όσων μπορούν να φύγουν από διοικητικές δραστηριότητες σε παραγωγικές. Αν δεν είναι εφικτό για πολλούς, απολύσεις μπορούν να γίνουν μόνο σε διοικητικές θέσεις του δημοσίου (και των ΔΕΚΟ). Ταυτόχρονα μπορεί να γίνει αντικατάσταση με άτομα που θα μπορούν να αναλάβουν παραγωγικές και όχι διοικητικές δραστηριότητες. Με λίγα λόγια η εφεδρεία έπρεπε να έχει στόχευση στην παραγωγική αναδιάρθρωση του δημοσίου και όχι απλώς στη μείωση του αριθμού των ΔΥ. Βέβαια κάτι τέτοιο προϋποθέτει προεργασία δυο ετών και όχι άμεση εφαρμογή. Αλλά η κυβέρνηση μη ανοίγοντας το θέμα εδώ και 2 χρόνια έφτασε στο σημείο όπου τα πάντα έπρεπε να γίνουν άμεσα.
Το συμπέρασμα για το μύθο σε αυτή τη φάση νομίζω ότι είναι "plausible".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου