Η ταλαιπωρία είναι προσωρινή...

...αλλά το έργο θα είναι για πάντα. Είναι μια από τις πιο ηλίθιες πινακίδες που θα μπορούσε να βάλει κάποιος σε ένα δρόμο που φτιάχνεται (ειδικά αν η κατασκευή κρατάει πολλά χρόνια). Για την κοινωνία ως σύνολο, και υποθέτοντας ότι η κοινωνική ευημερία είναι το άθροισμα των ατομικών ευημεριών, κάτι τέτοιο είναι σωστό. Αντίθετα για το άτομο (ή ακόμα και για την κοινωνία που σταθμίζει περισσότερο την ευημερία αυτών που ταξιδεύουν σήμερα απ' ότι την ευημερία αυτών που θα ταξιδεύουν στο μέλλον) η πιο πάνω φράση είναι μια μπούρδα. Αν το έργο τελειώσει όταν εγώ δε θα μπορώ να το 'χαρώ' είτε επειδή έφυγα από τον μάταιο τούτο κόσμο (πχ λόγω αυτοκινητιστικού στον χάλια δρόμο που περνάω) είτε γιατί δε θα ξανακάνω το εν λόγω ταξίδι στο μέλλον, είτε γιατί θα το χαρώ πολύ λιγότερο χρόνο απ' όσο χρόνο παίρνει η κατασκευή του, η ταλαιπωρία είναι το μόνο που θα μου μείνει.