Διαπραγματεύσεις

Τις τελευταίες μέρες γίνεται διαπραγμάτευση των κοινωνικών εταίρων για τους μισθούς. Οι αποφάσεις τους μέχρι στιγμής είναι ότι δεν αλλάζουμε τίποτα στους μισθούς (μπορεί μόνο να μην κάνουμε την αύξηση που προβλεπόταν). Διατηρούμε τα υποχρεωτικά bonus (στην Ελλάδα τα λέμε 13-14 μισθό) και ο κατώτατος δε μειώνεται. Σύμφωνα με τους κοινωνικούς εταίρους μιλάνε μόνο για μείωση του μη μισθολογικού κόστους. Επειδή παρακολουθώ στα ΜΜΕ τη συζήτηση, έχω καταλάβει ότι κανείς δεν ξέρει τι είναι το μη μισθολογικό κόστος, αλλά το επαναλαμβάνει ως καραμέλα. Μάλιστα έχω ακούσει ότι στο μη μισθολογικό κόστος περιλαμβάνεται το κόστος του ρεύματος (για όσους δεν το κατάλαβαν, το κόστος της ΔΕΗ)!!!
Το μη μισθολογικό κόστος στην πραγματικότητα είναι οτιδήποτε είναι κόστος εργασίας για την επιχείρηση, αλλά δεν είναι μισθός για τον εργαζόμενο. Προφανώς το ρεύμα δεν ταιριάζει στον πιο πάνω ορισμό. Αλλά ταιριάζει στη γενική λογική της διαπραγμάτευσης- όπως σε κάθε διαπραγμάτευση στην Ελλάδα: δυο μέρη/ άτομα μιλάνε για το τι πρέπει να κάνει ο καθένας τους, και συμφωνούν ότι κάποιος τρίτος πρέπει να κάνει πίσω!
Η συζήτηση για το μη μισθολογικό κόστος αυτό κρύβει. Έστω ότι το μη μισθολογικό κόστος είναι το κόστος της ΔΕΗ. Τότε δε θα χρειαζόντουσαν διαπραγματεύσεις εργαζομένων- εργοδοτών, αλλά εργοδοτών και ΔΕΗ. Αν το μη μισθολογικό κόστος είναι οι εισφορές κοινωνικής ασφάλισης (που είναι) τότε η διαπραγμάτευση πρέπει να είναι μεταξύ ΙΚΑ/ συνταξιούχων και εργαζομένων.
Αλλά αυτό δεν γίνεται παντού; Όποτε συναντιούνται κάποιοι για τα προβλήματα του κλάδου τους, στο τέλος δε λένε το τσιτάτο "η πολιτεία πρέπει...". Όταν μιλάμε για τα προβλήματα διαφθοράς δε λέμε το άλλο "χρειάζεται παιδεία". Εδώ όταν μια ομάδα χάνει στο ποδόσφαιρο πάντα φταίει ο διαιτητής.