Διαγενεακή Αλληλεγγύη

Όπως υποστηρίζουν οι νομικοί το σύστημα της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης στηρίζεται στην αρχή της αλληλεγγύης ανάμεσα στις γενιές. Τι σημαίνει αυτό όμως; Επειδή το σύστημα μαζεύει εισφορές από τους τωρινούς εργαζομένους και πληρώνει τις συντάξεις των σημερινών συνταξιούχων τότε αν οι σημερινοί εργαζόμενοι τα πάνε καλύτερα από τους γονείς τους (σε όρους εισοδήματος) τότε μεταφέρουν ένα μέρος από αυτό το κέρδος σε αυτούς μέσω των συντάξεων (που ουσιαστικά αυτοί πληρώνουν). Έτσι το όφελος από την αυξημένη παραγωγικότητα των νέων, που μπορεί στο κάτω- κάτω να δημιουργήθηκε από τις επενδύσεις των γονιών τους σε εκπαίδευση, μεταφέρεται εν μέρη και στους γονείς.

Ωραία αυτά και σε αυτό το επιχείρημα στηρίζονται οι νομικοί για να αντικρούσουν οποιοδήποτε επιχείρημα που λέει μειώστε τις συντάξεις. Υπάρχει όμως ένα μεγάλο «αλλά» το οποίο είναι φανερό αν απλώς αντιστρέψουμε το πιο πάνω επιχείρημα: τι γίνεται αν οι νέοι τα πάνε χειρότερα από τους γονείς τους; Και ακόμα περισσότερο αν οι νέοι τα πάνε χειρότερα από τους γονείς τους γιατί οι γονείς τους ήταν ανεύθυνοι και αντί να επενδύουν για το μέλλον της οικονομίας τρώγαν με χρυσά κουτάλια από την πίτα του κράτους επιβαρύνονταν τα παιδιά τους; Τότε το επιχείρημα της διαγενεακής αλληλεγγύης μας λέει ότι και οι γονείς πρέπει να επιβαρυνθούν μέρος της μείωσης του εισοδήματος των παιδιών τους. Πώς; Πολύ απλά κρατώντας σταθερές τις εισφορές των εργαζομένων (ως ποσοστό) πράγμα που με το μειωμένο εισόδημα στην οικονομία συνεπάγεται μειωμένες συντάξεις για τους ηλικιωμένους.

Αυτή τη στιγμή όμως κάνουμε ακριβώς το αντίθετο: αυξάνουμε τις εισφορές των εργαζομένων για να κρατήσουμε σταθερές τις συντάξεις. Δηλαδή αλληλεγγύη υπάρχει μόνο για να πάρουμε και όχι για να δώσουμε ή σε απλά ελληνικά «τα δικά μας δικά μας και τα δικά σας δικά μας». Αλλά τι μπορούμε να περιμένουμε; Αυτός δεν είναι ο τρόπος ζωής της γενιάς που μας έφερε σε αυτή την κρίση;