Στη θεωρία παιγνίων, ως παίγνια μηδενικού αθροίσματος ορίζονται τα παίγνια εκείνα για τα οποία τα κέρδη του ενός παίκτη είναι ακριβώς ίδια με τις (συνολικές) ζημιές για τους άλλους συμμετέχοντες. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το μοίρασμα μιας πίτας. Αντίθετα κάποιος μπορεί να σκεφτεί, παίγνια θετικού αθροίσματος, δηλαδή παίγνια στα οποία τα κέρδη του ενός παίκτη δε συνεπάγονται απαραίτητα ζημιά για κάποιον άλλο.
Τι με έπιασε σήμερα και τα λέω αυτά; Σκέφτομαι απλά την ελληνική πολιτική σκηνή και γενικά πως καταλαβαίνει ο Έλληνας πολίτης την πολιτική: 99/100 φορές θεωρεί την πολιτική ένα παίγνιο θετικού αθροίσματος. Να δώσει λεφτά το κράτος στην εκπαίδευση, να μη μειώσει τους κατώτατους μισθούς, να μην κόψει τα πολυτεκνικά επιδόματα. Στην πραγματικότητα η πολιτική τις περισσότερες φορές είναι ένα παίγνιο μηδενικού αθροίσματος. Αν δεν ήταν δε θα χρειαζόντουσαν οι εκλογές. Αν δώσει το κράτος λεφτά για εκπαίδευση, θα πρέπει είτε να αυξήσει τη φορολογία είτε να μειώσει κάποια άλλη δαπάνη. Αν αυξήσει τους κατώτατους μισθούς, θα αυξηθεί το εισόδημα αυτών που εργάζονται, αλλά θα αυξηθεί η ανεργία. Αν δεν κόψει τα πολυτεκνικά επιδόματα θα πρέπει να κόψει κάποιες άλλες δαπάνες.
Όσο πιο γρήγορα ο κόσμος δει την πολιτική όπως είναι, δηλαδή ένα παίγνιο μηδενικού αθροίσματος, τόσο πιο γρήγορα θα καταλάβουμε ότι οι συγκρούσεις στο πολιτικό πεδίο είναι πολύ πιο σύνθετες από αυτές που ονειρεύεται από το 1848 η αριστερά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου